دو شعر از ری را عباسی
انار خاتون
از عاشقی بالا برو
که پاییزم ریز ریز بر تنم برگ می ریزد وُ من بیدار می شوم
من تن آویز ِ انارم
مادرم انار خاتون
با دو پستان به زیر دست هایم
پیراهنم را رخت ِ درخت می کند
از عاشقیم بالا برو
بالا
من به توده های مادرم
پیوند عمیق دارم
کفش هایت را از بند ِپاهایم بردار
من عمیق ِ عشقم
پایان ِ گرسنگی
آغاز تازه ی تشنگی
بالا برو
بالا
تو بندها به پستانم داری
بندها به پای برهنه ام داری
به پستان ِ بزرگ ِانار خاتونم هزاران گره داری
من با دهان ِ بسته عاشق ات می کنم
بهآسمانی سر برهنه
که تا عمر داری عریانی زن را بهتر از آسمان ببینی
من با چشم های بسته عاشق ات می کنم
چشم هایی که دستِ زنی را هرگز بسته به بند نبینی
بالا برو
بالا
من به آوازِ خفته در بندِ گلویم عاشق ات می کنم
از صدای لالاییم
بالا برو
که تا صدا هست آوای زنی هست
من عاشق ات می کنم به مژه های بازِ خطا پوش
بالا برو
از عاشقیم بالا برو
روزی
اگر یک روز
فقط یک روز
مرد باشی
همه ی بندهایم را
همه ی بندهایم را
به تو تقدیم می کنم
2
دختر نداشته ام
دخترم
تو مثل تبعیض ِ دوره ی دبستانی
نمی دانند دو گردو ی تَر زیر پیراهنت
میوه ی انار می دهد
نمی دانند تو از بار ِ بار دادن ها قوز کرده ای
و هر گز گوژپشت نبوده ای
شاید اناری سر به زیری
که گاهی لب به سخن از شرم بسته ای
و از بس انار شنیده ای
دهانت نُت ِ پرواز دارد
دخترم
جلوتر از دیروز بیا
زیبایی تو ادامه ی زندگیست
ادامه بده
که انار ِ زیر پیراهنت همان
لیموهای معروفی ست که مردان بسیاری ترانه ها ساخته اند
دخترم
جلوتر از دیروز بیا
وقت شکفتن شرم است
که بلوغ هم تبعیض های بی شماری دارد
به برادرت خیره شو
خروسکِ صدایش را بشنو
صدا توان پنهان شدن ندارد
پستان تو توانِ پنهان شدن ندارد
دخترم
جلوتر از فردا بیا
زیبایی تو ادامه ی زندگیست
ادامه بده
تو کهنسال ترین جوانی
که با هیچ تبعیضی از جا کنده نمی شوی