ﻋﺎﺷﻖ آن ﻋﻜﺴﺶ ﺑﻮدم. اﺳﻤﺶ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم"او در ﻣﻪ".ﻳﻚ ﺟﻮراﺻﺎﻟﺖ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻰ درآن ﻋﻜﺲﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﻮاﻧﻪام ﻣﻰﻛﺮد. مَهرو اﻳﻦ  اﺳﻢ را دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ وﻟﻰ اﺳﻢ دﻟﺨﻮاه ﺧﻮدش را ﻫﻢ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺖ. ﺗﺎ آﻟﺒﻮم را ﺑﺎزﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ، اول ﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ ﺳﺮاغ ﻫﻤﺎن ﻋﻜﺴش.ﺶ

ﻫﻨﻮز ﺻﻔﺤﺔ ﻣﺠﻠﻪاي ﻛﻪ آنﻋﻜﺲ را ازش ﺑﺮﻳﺪه ﺑﻮدم، ﻳﺎدم ﻫﺴﺖ. ﻳﻜﻰ از ﻣﺠﻠﻪﻫﺎي ورزﺷﻰ ﭘﺪر ﺑﻮد.آنوﻗﺖﻫﺎ ﺑﺎ ﭘﺪر ﺧﻴﻠﻰ ﻧَﺪار ﺑﻮدم، ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰم را ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ ﺑﺠﺰ آن ﻣﺎﺟﺮا را. آن ﻣﺎﺟﺮا رازِ ﻣﻦ ﺑﻮد،ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ ﺗﻮ ﺳﻴﻨﺔ ﺧﻮدم.اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻄﻮر ﺑﻌﺪاً مَهرو ﺷﺮﻳﻚ رازم ﺷﺪ، ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﻋﻜﺲ دﻳﮕﺮش را ازﻣﺠﻠﺔ ﻫﻨﺮ و ﻣﻌﻤﺎري ﭘﺪر ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮدم،ﻋﻜﺲ ﻣﻴﺪان ﺑﺮﻧﻴﻨﻰاش را در رُم. عکسﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﻫﻢ از او داﺷﺘﻢ ﺗﻮي ﻫﻤﺎن آﻟﺒﻮم ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﺎن ﻋﺎﻟﻰ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﻬﺮو ﻣﻰ ﮔﻔﺖ ﺑـﺎ اﻳﻦﻋﻜﺲﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻣـﻦ دارم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﺸﺪ آﻟﺒﻮم ﺧﻮدش را ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺑﺪﻫﺪ.ﺗﺎ ﺣﺮﻓﺶ ﭘﻴﺶ ﻣﻰآﻣﺪ،اﺧﻢ ﻣﻰﻛﺮد وﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ:"آﻟﺒﻮم ﻣﻦ ﻛﺠﺎ،ﻣﺎل ﺗﻮ ﻛﺠﺎ؟ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮاي ﺑﻌد."د

ﺑﺎ ﻣَهرو ﺗﻮ ﺻﻒ ﺧﺮﻳﺪ ﺑﻮﻓﺔ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن آﺷﻨﺎ ﺷﺪم. ﺗﻮي ﺻﻒ، ﺟﻠﻮﺗﺮ از او ﺑﻮدم.ﭘﻮﻟَﺶ را داد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮاﻳﺶ ﻛﻴﻚ ﻳﺰدي وآب ﻣﻴﻮه ﺑﺨﺮم.ﻏﺮ زدن ﺑﭽﻪﻫﺎي ﭘﺸﺖ ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﺮﻳﺪم و ﺑﺎ آن ژﺳﺖ ﻗﺸﻨﮕﻰ ﻛﻪ ﺗﻮي ﺻﻮرت و ﺣﺮﻛﺎﺗﺶ ﺑﻮد، ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﻨﻢ. از ﺻﻒ آﻣﺪم ﺑﻴﺮون، آبﻣﻴﻮه و ﻛﻴﻚ و ﺑﺎﻗﻰ ﭘﻮﻟﺶ را ﻛﻪ ﺑﻪ او دادم، ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ ﻫﻢ را ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻴﻢ و زود ﺟُﻔﺖ و ﺟﻮر ﺷﺪﻳﻢ. اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﻰ داﺷﺘﻢ. آن روز ﻛﻪ ﻛﻨﺎرِ ﭘﺪر، ﺗﻮي اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻛﺮﻣﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم، ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮدم. در ﺧﻮاب ﻫﻢ ﻧﻤﻰدﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ زودي ﺑﺘﻮاﻧﻢ درﻏﺮﺑﺖ، ﻳﻚ آﺷﻨﺎي ﻫﻤﺴﻦ و ﺳﺎل ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ، آن ﻫﻢ دﺧﺘﺮ ﻃﻨﺎز و ﺷﻴﻚ و ﭘﻴﻜﻰ ﻣﺜﻞ ﻣَﻬﺮو ﺑﺎ آن ﻣﻮﻫﺎي ﻃﻼﻳﻰ ﻣﺪل ﻣﺼﺮي، ﭘﻮﺳﺖ ﺻﺎف و ﺳﻔﻴﺪ روي ﺻﻮرﺗﻰ ﻣﺜﻞ ﻣﺎه و اﻧﺪاﻣﻰ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ در ﺳﺎراﻓﻮن و ﺷﻠﻮار ﺟﻴﻦِ آﺑﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ ﺗﺮِ وﻗﺖ‌ ها با ﻗُﻠﺪري، ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﺔ روﺑﺮاه ﻧﺒﻮدن روﭘﻮش دﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻧﺶ می ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﻛﺴﻰ ﻣﺎﻧﻌﺶ ﻧﻤﻰﺷﺪ.ﻫ

 ﺧﻼﺻﻪ دوﺳـﺖ ﺷﺪم ﺑـﺎ ﻣﻬﺮو.مهرویی ﻛـﻪ ﺑـﺎ آن ﺗﻴﭗِ آرﺗﻴﺴﺘﻰ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮدش، ﺣﺴﺮﺗﻰ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻫﻤﺔ ﻣﺎ دﺧﺘﺮﻫﺎي ﺳﻴﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻳﺎ در ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺣﺎﻟﺘﺶ، ﺳﺒﺰة ﮔﻨﺪم ﮔﻮن آن ﺷﻬﺮ ﻛﻮﻳﺮي. ﻟﻨﮕﺔ ﻣﻬﺮو را ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻰﺷﺪ ﻓﻘﻂ ﺗﻮي ﻓﻴﻠﻢﻫﺎ و ﻛﺎرﺗﻮنﻫﺎي ﺧﺎرﺟﻰ دﻳﺪ،آن ﻫﻢ از ﻧﻮع ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺮﻓﻰ وﻫﺎﻟﻴﻮودي اش ﻳﺎ ﺗﻮي ﺑﻮرداﻫﺎي ﻣﺪ ﻛﻪ آن روزﻫﺎ، ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ از ﺧﺎرج ﻣﻰآوردﻧﺪ و دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﺔ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻳﻜﻰ دو ﺗﺎ ﺷﺎن را در ﺳﻔﺮﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد و ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻗﺮض ﻣﻰداد. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ و درﻫﺮ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻰآﻣﺪ، ﺗﻌﺪادي از ﻣﺎ ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎي زﻳﺒﺎﻳﻰ و دﻟﺒﺮي ﻣﻬﺮو ﺑﻮدﻳﻢ و او ﺑﻰاﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺣﺴﺮت وﺗﺤﺴﻴنگر ﻣﺎ و ﺣﺘﻰ ﻣﻌﻠﻢ ﻫﺎي ﻣﺎن، ﺑﺎ ژﺳﺖﻫﺎي ﺗﻮدل ﺑﺮو و ﻟﻬﺠﺔ ﺷﻴﻜﺶ، ﻫﻤﻪ را ﺣﻴﺮت ﺰده ﻣﻰﻛﺮد. ﭘﺴﺮﻫﺎي ﺑﺎﻟﻎ و ﻧﺎﺑﺎﻟﻎ ﺷﻬﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾِ زﻧﮓ ﺗﻌﻄﻴﻠﻰ ﻣﺪرﺳﻪ ﭘﺸﺖ دردﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ دﻳﺪن ﻣﻬﺮو ردﻳﻒ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ، ﻛﻪﻫﻴﭻ، اﺻﻼً ﻫﻤﺔ ﻣﺎ دﺧﺘﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻮم ﺗﻮي دﺳﺖ ﻣﻬﺮو ﻧﺮم ﺑﻮدﻳﻢ، ﺣﺘﻰ ﻧﺎﻇﻢ ﻣﺪرﺳﻪ.اﻧﮕﺎر ﻣﺪرﺳﻪ را او اداره ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻌﺪﻫﺎ وﻗﺘﻰ ﺑﻌﺪ از ﺗﻌﻄﻴﻠﻰ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ازﻛﻮﭼﺔ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺑﻬﻤﻨﻴﺎر ﻣﻰﭘﻴﭽﻴﺪﻳﻢ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ ﻛﺮﻣﺎن، ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺧﻮدم ﻣﻰدﻳﺪم ﻛﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﻐﺎزه دارﻫﺎي ﭘﻴﺮ و ﺟﻮان ﺧﻴﺎﺑﺎن،ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺸﺎن ﺑﻪ ﻗَﺪ وﻗﺎﻣﺖ ﻣﻬﺮو ﻣﻰاﻓﺘﺎد، ﻣﺸﺘﺮيﻫﺎ را رﻫﺎ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﺧﻮدﺷﺎن را ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪﻧﺪ ﺑـﻪ در ﻣﻐﺎزهﻫﺎ و ﻧﮕﺎهﺷﺎن ﻛﺸﻴـﺪه ﻣﻰﺷﺪ در اﻣﺘﺪاد ﺧﻄﻰ ﻛﻪ ازﻋﺒﻮر ﻣﻬﺮو در ﻓﻀﺎ اﻳﺠﺎد ﻣﻰﺷد.ﺪ

ﮔﺮدنﻫﺎي ﻛﺞ ﻋﺎﺑﺮان ﻣﺬﻛﺮ وﻣﺆﻧﺚ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻬﺮو روي ﺑﺪنﻫﺎ ﻣﻰﭼﺮﺧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﮔﺎﻫﻰ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﺮدم در ﻟﺤﻈﺔ ﻋﺒﻮر ﻣﻬﺮو از ﺧﻴﺎﺑﺎن اﮔﺮ ﭼﻨﺪ ﻗﺘﻞ وﻏﺎرت ﻫﻢ اﺗﻔﺎق ﺑﻴﻔﺘﺪ، ﺗﻌﺠﺒﻰ ﻧﺪارد. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮم ﻣﻰﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ. وﻟﻰ ﻣﻬﺮو ﺑﻪ ﻫﻤﺔ اﻳﻦﻫﺎ ﺑﻰاﻋﺘﻨﺎ ﺑﻮد  ﻳﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد ﻛﻪ ﻫﺴﺖ. دﻟﺒﺮي ﺗﻮي ذاﺗﺶ ﺑﻮد، ﺟﻮري ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺎ او ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ آن را ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺑﺨﻮاﻫﺪ اَدا در ﺑﻴﺎورد. ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﺮﻣﻮز ﺑﻮدن زﻧﺪﮔﻰ ﺷﺨﺼﻰاش ﺑﻮد.ﺧﻮددار ﺑﻮد و ﺑﺴﺘﻪ. ﺟﺮﺋﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪن ﭼﻴﺰي ﻧﺪاﺷﺘﻢ از زﻧﺪﮔﻰ و ﺧﺎﻧﻮاده اش وﻟﻰ ﺑﻰارادﮔﻰام در ﮔﺰارش دادن ﺳﻴﺮ ﺗﺎ ﭘﻴﺎز وﺿﻌﻴﺖ ﺷﻬﺮ و ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺣﺮف ﻧﺪاﺷﺖ.ﭼﻴﺰي ﭘﻨﻬﺎن ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻣﻬﺮو در ﺳﻜﻮت ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ، ﺑﻰاﻋﺘﻨﺎ و ﺧﺎﻣﻮش. ﺑـﻪ ﻫﺮ ﺣـﺎل، ﻣﻬﺮو ﺟـﻮر دﻳﮕﺮي ﺑﻮد.ﻣﺜﻞ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﻣـﺎ ﻧﺒﻮد. ﻧﻤﻰداﻧﻢ ﭼـﻪ رازي ﺗـﻮي زﻧﺪﮔﻰاش ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ اﺟﺎزة ﭘﺮﺳﻴﺪن ﻧﻤﻰداد و ﺧﻮدش ﻫﻢ از ﻛﺴﻰ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻰﭘﺮﺳﻴﺪ.ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﺟﺬاب ﺗﺮش ﻣﻰﻛﺮد، ﻛﺴﻰ ﭼﻪ ﻣﻰداﻧﺪ؟ ﺷﺎﻳﺪ اﺻﻼً رازي ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺻﻤﻴﻤﻰﺗﺮ ﺷﺪﻳﻢ، وﻗﺘﻰ از او ﭼﻴﺰي درﺑﺎرة زﻧﺪﮔﻰ ﻳﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪم، ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻰزد و ﺑﺎ ﺑﻰﺧﻴﺎﻟﻰ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺖ و ﻓﻘﻂ ﻣﻰﮔﻔﺖ: "ﺑﻰﺧﻴﺎل." و ﺳﻜﻮت ﻣﻰﻛﺮد ﻳﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﺣﺮف را ﻣﻰﭘﻴﭽﺎﻧﺪ. ﺑﺮﺧﻰ از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎدرش آﻟﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ و وﻗﺘﻰ او ﺑﭽﻪ ﺑﻮده از ﭘﺪرش ﺟﺪا ﺷﺪه و ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ وﻃﻦ  ﺑﺮﺧﻰ دﻳﮕﺮﻫﻢ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﺪرش ﭘﺰﺷﻚ ﺑﻮده ﺗﻮي آﻟﻤﺎن، درﺳﺶ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻰﺷﻮد،ﻣﻬﺮو را ﺑﺮ ﻣﻰدارد و ﭘﻨﻬﺎنی راهی ایران می شود.ﻰ

ا ﺑﻌﻀﻰ ﻫﻢ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ:"ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ، ﺑﭽﺔ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎك ﭘﺎك ﻛﺮﻣﺎن ﺧﻮدﻣﻮﻧﻪ.ﺧﻮدش ﺷﺎﻧﺲ آورده ﻛﻪ ﺧﻮﺷﮕﻞ از آب دراوﻣﺪه. ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻫﺮ دو ﻛﺮﻣﺎﻧﻰ اﻻﺻﻠﻨد."ﺪ. ﺣﺘﻰ ﻳﻜﻰ از دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺷﺎﻳﻌﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ او را در ﺑﺎزار ﻛﺮﻣﺎن دﻳﺪه ﻫﻤﺮاه ﻣﺎدرش و ﻣﺎدرش زﺷﺖ وﺳﻴﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮده. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ آن زﻧﻰ ﻛﻪ در ﺑﺎزارﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﻮده ﺧﺪﻣت ﻜﺎرﺷﺎن ﺑﻮده. ﺧﻼﺻﻪ ﺣﺮف و ﺣﺪﻳﺚ زﻳﺎد ﺑﻮد درﻣﻮرد ﻣﻬﺮو و روز ﺑﻪ روز ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻣﻰﺷﺪ. دور و ﺑﺮﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﺷﺎﻳﻌﻪاي ﻧﺒﻮد.ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ؟به ﺠﺰ درﺳﺨﻮان ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﺮ ﺧﻮان ﺑﻮدن، ﻫﻴﭻ وﻳﮋﮔﻰ ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻨﺎﻳﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻫﻤﻪ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ دﺧﺘﺮي ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻰام و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻤﺒﻮد دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن درﺳﺖ وﺣﺴﺎﺑﻰ درآن ﺟﺎ،ﭘﺪرم ﻣﺮا ﺑﻪ ﻛﺮﻣﺎن آورده و در ﺧﺎﻧﺔ ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﭘﺎﻧﺴﻴﻮن ﻛﺮده اﺳﺖ. ﭘﻮﺳﺖ ﺳﺒﺰه و ﻣﻮي ﭘﺮ ﭘﺸﺖ ﺳﻴﺎﻫﻰ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ وﻗﺖﻫﺎ ﺑﺎ ﻛﺶ ﻣﺤﻜﻤﻰ ﻣﻰﺑﺴﺘﻤﺸﺎن ﭘﺸﺖ ﺳﺮم.اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از دوﺳﺘﻰام ﺑﺎ ﻣﻬﺮو و ﻣﺎﺟﺮاي آن ﻋﻜﺲﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺮف وﺣﺪﻳﺚ دور و ﺑﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ زﻳﺎد ﺷﺪ. ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ ﺣﺮص ﻣﻰﺧﻮردم از ﮔﻮﺷﻪ و ﻛﻨﺎﻳﻪﻫﺎي ﺑﭽﻪﻫﺎ، ﻣﻬﺮو ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺑﻰ اﻋﺘﻨﺎ ﺑﻮد.اﻧﮕﺎر در ﺷﺄن ﺧﻮدش ﻧﻤﻰدﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ را ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف، داﺧﻞ آدم ﺣﺴﺎب ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺗﻮﺿﻴﺤﻰ ﺑﺪﻫﺪ ﻋﺎﺷﻖِ اﻳﻦ اﺧﻼﻗﺶ ﺑﻮدم. ﻛﺎش ﻣـﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ او ﺑـﻮدم.ﭼﻪ ﻟﺬﺗﻰ داﺷـﺖ وﻗﺘـﻰ دوﺗﺎﻳﻰ ﻣﻰﻧﺸﺴﺘﻴﻢ و ﻋﻜﺲﻫﺎي آﻟﺒﻮم ﻣﺮا ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ.ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﻳﻚ اﻧﺪازه ﻣﺸﺘﺎق رﺳﻴﺪن آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮدﻳﻢ. اواﻳﻞ دوﺳﺘﻰﻣﺎن، زﻧﮓ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻛﻪ زده ﻣﻰﺷﺪ، ﻣﻬﺮو زود ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰﺷﺪ از روي ﻧﻴﻤﻜﺖ و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻣﻰﮔﻔﺖ: "ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﺑﺮﻳﻢ ﺳﺮاغ ﻋﻜﺲﻫﺎي دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺗـو."ﻮ

وﻟﻰ ﺑﻌﺪ ﻫﺎ دﻳﮕﺮ اﻳـﻦ را ﻧﻤﻰﮔﻔﺖ.ﻓﻘﻂ ﻣﻰﮔﻔﺖ:"ﭼﻪﺧﺒﺮ؟ﻋﻜﺲ ﺟﺪﻳﺪ ﭼﻰ ازش داري؟"ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺒﺮي از ﻣﻦ و راﺑﻄﻪام ﺑﺎ او ﺑﻮد وﻟﻰ ﺻﺮﻳﺢ اﻳﻦ را ﻧﻤﻰﮔﻔﺖ. اﻧﮕﺎر ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻮرت ﻣﻰداد وﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻋﻜﺲﻫﺎي او را ﻣﻰدﻳﺪ، ﻣﻰﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: "ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻮش ﺳﻠﻴﻘﻪاي آﻓﺮﻳﻦ!" و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻏُﺮور ﻣﻰﻛﺮدم ﻛﻪ از ﻧﻈﺮ دﺧﺘﺮ ﺷﻴﻜﻰ ﻣﺜﻞ او ﺧﻮش ﺳﻠﻴﻘﻪ ﺑﻮدم.اﻧﮕﺎر ﻗﻨﺪ ﺗﻮي دﻟﻢ آب ﻣﻰﺷﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺶ.و ﺑﻌﺪ ﻣﻰﮔﺸﺘﻴﻢ دﻧﺒﺎل ﻳﻚ ﮔﻮﺷﺔ دﻧﺞ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺧﻴﺎل راﺣﺖ ﻋﻜﺲﻫﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻴﻢ و درﺑﺎرة او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻢ. ﺳﺮ و ﻛﻠﺔ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﭘﻴﺪا ﻣﻰﺷﺪ، ﻓـﻮري آﻟﺒﻮم را ﻣﻰﺑﺴﺘﻴﻢ و واﻧﻤـﻮد ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ ﻛـﻪ دارﻳﻢ درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﻢ. اﻳﻦ ﺟﻮر وﻗﺖﻫﺎ ﺗﺎ ﺳﺮ و ﻛﻠﺔ ﻳﻜﻰا ز دﺧﺘﺮﻫﺎ دور و ﺑﺮ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻣﺎ ﭘﻴﺪا ﻣﻰﺷﺪ، ﻣﻬﺮو ﻣﻰﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻳﻮاﺷﻜﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ:"ﺑﺒﻨﺪ، زود ﺟﻤﻌﺶ ﻛﻦ، ﺣﻮﺻﻠﺔ رﻗﻴﺐ ﻧﺪارﻳﻢ."ﻫﻤﻴﺸﻪ اول ﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ ﺳﺮاغ ﻫﻤﺎن ﻋﻜﺴﺶ، ﻋﻜﺲ ﺻﺨﺮه ﻧﻮردي او. ﻫﺮ ﺑﺎر، ﻧﻔﺴﻤﺎن ﺑﻨﺪ ﻣﻰآﻣﺪ وﻗﺘﻰ درة ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او را ﺗﻮيﻋﻜﺲ ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ. ﻓﻀﺎي اﻃﺮاف او ﻣﻪآﻟﻮد و ﻛﺒﻮد رﻧﮓ ﺑﻮد و ﻛﻼه ﺳﻔﻴﺪ و آﺑﻰاش از ﻣﻴﺎنه، ﻛﻤﺮﻧﮓ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﻴﺪ وﻟﻰ ﺣﺘﻰ از زﻳﺮ ﭘﻮﺷﺶ ﺳﻔﻴﺪ وﻣﺎت ﻫﻢ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻋﻀﻼت ﺧﻮش ﻓﺮم و ﻣﺮداﻧﺔ ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﻴﻨﻴﻢ.واي ﻛﻪ ﭼﻪ ﭘﻬﻠﻮاﻧﻰ ﺑﻮد ﻋﺸﻖ ﻣﻦ! ﻣﺎﺟﺮاي ﻋﺸﻖ ﺧﻮدم ﺑـﻪ او و ﻣﻮﺿﻮع ﻋﻜﺲﻫﺎﻳﺶ را در روز دوم دوﺳﺘﻰام ﺑـﺎ ﻣﻬﺮو، ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ.از دﻫﺎﻧﻢ ﭘﺮﻳﺪ.ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺷﺎﻳﺪ وﻗﺘﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﮕﻮﻳﻢ.اواﻳﻞ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ اﻣﻦ و اﻣﺎن ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﻴﺪ. ﺗﻮي آنﻋﻜﺲ،او ﺑﺎ ﻛﻔﺶ و ﺳﺎق ﭘﻴﭻﻫﺎي ﺑﻠﻨـﺪ و ﻟﺒـﺎس ﺻﺨﺮهﻧﻮردي و ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻰ ﭘﺮو ﭘﻴﻤﺎن و ﺑـﺪن ورزﻳﺪه اش از ﻧﺮدﺑﺎن ﻃﻨﺎﺑﻰ ﺑﺎﻻ ﻣﻰرﻓﺖ.ش

 ﻗﻠﻪاي ﺑﻠﻨﺪ و ﺳﺘﻮنﻫﺎي ﺳﻨﮕﻰ ﺻﺎف در ﺑﺮاﺑﺮش ﺑﻮد و او ﺑﻰ ﺗﺮس و واﻫﻤﻪ روي ﺳﻨﮓ ﭼﻜﺶ ﻣﻰزد ﺗﺎ ﻗﻼبﻫﺎﻳﺶ را ﺗﻮي ﻛﻮه ﻓﺮو ﻛﻨﺪ و ﺑﺮود ﺑﻪ ﻃﺮف ﻗﻠﻪ. ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻳﺒﺎ و ﻓﺎﺗﺤﺎﻧﻪاي ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻟﻢ را ﻣﻰﻟﺮزاﻧﺪ. ﺑﻌﺪﻋﻜﺲﻫﺎي دﻳﮕﺮش را ﻣﻰدﻳﺪﻳﻢ. ﻫﺮ روز ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺟﺪﻳﺪﺗﺮﻫﻢ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ از او ﺑﺮاي ﻣﻬﺮو رو ﻛﻨﻢ. آن ﻗﺪر ﻗﺪرت ﺗﺨﻴﻠﻢ ﻗﻮي ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮﻋﻜﺲ ﺗﺎزه اي ﻫﻢ از او ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪه ﺗﺼﺎوﻳﺮي از ﺻﻮرت و ﺑﺪن او ﺑﻜﺸﻢ و ﺑﻪ ﻣﻬﺮو ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻢ . آﻟﺒﻮم را ﻛﻪ ﻣﻰﺑﺴﺘﻴﻢ، ﻫﺮ دو ﺳﻜﻮت ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ.ﺣﺮﻓﻰ ﻧﻤﻰزدﻳﻢ. خودم را ﻛﻪ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻢ در آن ﻟﺤﻈﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ: ﻓﻘﻂ ﺑﻪ او وﻋﺮوﺳﻰام ﺑـﺎ او، ﺣﺘﻰ اﮔـﺮ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ رؤﻳﺎ ﺑـﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﻴﺪ.ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻣﻰﻛﺮدم،ﻫﺮﺟﺎي دﻧﻴﺎ ﻛﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻗﺪر ﻣﻰﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻛﻨﻢ.ﻓﻘﻂ او ﻣﺤﺒﻮب ﻣﻦ ﺑﻮد.ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻗﺪر درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪم و ﺑﻪ ﻗﻮل ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﺮ ﻣﻰزدم ﺷﺐ و روز.موﻟﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ اﻳﻦ ﺟﻮر وﻗﺖﻫﺎ ﻣﻬﺮو ﺑﻪ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﻗﻴﺎﻓﻪاش ﻛﻤﻰ ﻣﺮﻣﻮز ﻣﻰﺷﺪ و ﺑﻰدﻟﻴﻞ ازﻫﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻴﻢ، ﺟﻮري ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﻳﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ واﺳﻄﺔ ﺣﻀﻮر ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﻛﺴﻰ دﻳﮕﺮ، دوﺳﺘﻰﻣﺎن ﺑﺮﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻴﺶﺗﺮ وﻗﺖﻫﺎ ﺑﻌﺪ از ﺑﺴﺘﻦ آﻟﺒﻮم ﺣﺲ ﺧﻮﺑﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.ﺑﻌﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪﻳﻢ ﺗﺎ زﻧﮓ ﺑﺨﻮرد و ﺑﺮوﻳﻢ ﺳﺮِ ﻛﻼس ﻳـﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﺳﻜﻮت، ﺑﺎﻗﻰ ﻛﻮﻛـﺎ وﺳﺎﻧﺪوﻳچ ﻤﺎن را ﻣﻰﺧﻮردﻳم.ﻢ

ﻧﻤﻰداﻧﻢ ﭼﺮا ﻫﺮوﻗﺖ اﻳﻦ ﻃﻮرﻣﻰﺷﺪ، ﺑﻪ ﻳﺎد راﺑﻄﻪام ﺑﺎ ﭘﺪر ﻣﻰاﻓﺘﺎدم.ﺑﺎ ﭘﺪرﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦاﺗﻔﺎق ﺑراﻳﻢ اﻓﺘﺎد. ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺪا ﺷﺪن ﺳﺮ و ﻛﻠﺔ او ﺗﻮي زﻧﺪﮔﻰام ﻛﻢﻛﻢ بینﻤﺎن ﻓﺎﺻﻠﻪ اﻓﺘﺎد.همه ﭼﻴﺰ ﺧﺮاب ﺷﺪ و ﺧﻴﺎل ﭘﺮدازي درﺑﺎرة او ﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰم.ﻣﺜﻞﻫﻤﺎن روزي ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺛﺒﺖ ﻧﺎﻣﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺮﻣﺎن ﻣﻰآﻣﺪﻳﻢ. آن روز ﭘﺪر ﺑﺎ ﻛﺖ و ﺷﻠﻮار و ﻛﻼه ﻟﺒﻪدار ﻗﻬﻮه اي اش، ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدم، ﻛﻨﺎرم روي ﺻﻨﺪﻟﻰ اﺗﻮﺑﻮس ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. از ﺷﻴﺸﺔ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻪ آﺳﻔﺎﻟﺖ ﺟﺎده ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﺮدم ﻛﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ رﻧﮓ ﺳﻔﻴـﺪ ﺧﻂ ﻛﺸﻰﻫﺎي وﺳـﻂ آن ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد.روزﻫﺎي ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﺷﻬﺮﻳﻮر ﺑﻮد. اﺿﻄﺮاب داﺷﺘﻢ. دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده، ﻃﻮري ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ از ﭘﺪر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻗﻬﺮ ﺑﺎﺷﻢ: ﺑﺎ ﻛﻮهﻫﺎ، ﺗﭙﻪﻫﺎ درﺧﺘﭽﻪﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎه اﻃﺮاف ﺟـﺎده ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺳﺮعت از ﺟﻠـﻮي ﭼﺸﻤﻢ رد ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ، ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﭘﺪر. ﭼﻤﺪاﻧﻢ را در ﺟﻌﺒﺔ ﺑﻐﻞ اﺗﻮﺑﻮس ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ.ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻰام را آورده ﺑﻮدم داﺧﻞ اﺗﻮﺑﻮس، ﺟﻮري آن را ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﻰﻓﺸﺮدم ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﻨﻬﺎ داراﻳﻰام ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﺔ ﻳﺎدداﺷﺖﻫﺎ و ﻧﻘﺎﺷﻰﻫﺎﻳﻢ ازﻫﻤﺎن روز اول دﻳﺪارم ﺑـﺎ او ﺗـﻮي ﻫﻤﺎن ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻰ ﺑـﻮد،ﺗﻮي آﻟﺒﻮﻣﻰ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎ ﺟﻠﺪ ﺑﻨﻔﺶ و از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢ ﺗر، ﻫﻤﺎن ﻧﻘﺎﺷﻰ ﭘﻨﺠﺮه و ﺧﻮرﺷﻴﺪ روز اول آﺷﻨﺎﻳﻰﻣﺎن، وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻛﻼس ﺳﻮم اﺑﺘﺪاﻳﻰ را ﺗﻤﺎم ﻛﺮدهﺑﻮدم و ﻛﺎرﻧﺎﻣﺔ ﻗﺒﻮﻟﻰام را ﺗـﺎزه از ﻣﺪرﺳﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم، ﻧﻘﺎﺷﻰآن روز ﺻﺒﺢ:روزي ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﭻﭘﭻ ﻣﺎﻣﺎن از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ﻛﻪ داﺷﺖ ﺧﻴﻠﻰ ﻳﻮاش ﺑﺎ ﭘﺪر ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮد، ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود ﺟﺎیی.ﻳ

ﺻﺪاي ﺑﺴﺘﻪ ﺷـﺪن در را ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪم، از روي ﺗﺨﺘﻢ ﺑﻠﻨـﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﭘﻴﺶ ﭘﺪر.ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد.ﺧﻮدم را ﭼﺴﺒﺎﻧﺪم ﺑﻪ او. ﭘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد.ﺑﻐﻠﻢ ﻛﺮد:"ﺑﻪ اﻳﻦ زودي ﭼﺮا ﺑﻴﺪارﺷﺪي ﻟﻴﻠﻰ ﺟﻮن؟"ﺟﻮاب ﻧﺪادم. ﻣﺎﻣﺎن را ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ.ﮔﻔﺖ: "ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺖ ﻣﻨﺰلِ ﻧﺎزيﺧﺎﻧﻢ، زود ﺑﺮﻣﻰﮔﺮده.ﺑرو ﺑﺨﻮاب." ﻧﺎزي ﺧﺎﻧﻢ را ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﺻﺪاﻳﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.ﮔﺮﻳﻪام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.ﭘﺪرﮔﻔﺖ : "ﺑﺮوﺑﺨﻮاب. ﺑﻴﺪار ﻛﻪ ﺷﺪي ﺗﻮ و داداش رو ﻣﻰﺑﺮم ﺧﻮﻧﺔ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ." ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ. ﭘﺪر رﻓﺖ اﺗﺎق داداﺷﻰ.ﺷﻴﺸﺔ ﺷﻴﺮ او ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﺑﻮد.رﻓﺘﻢ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ.ﭼﻬﺎر ﭘﺎﻳﻪاي را ﺑﺮداﺷﺘﻢ آوردم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮة ﺳﺎﻟﻦ و رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻي آن.ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.ﭼﻴﺰي روي ﺷﺎﻧﺔ آنﻫﺎ ﺑﻮد و ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦِ ﺳﻔﻴﺪ. ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭼﺮاغ ﻣﻰزد.ﻣﺎﻣﺎن را ﺑﻴﻦ زنﻫﺎ دﻳﺪم.ﺷـﺎل ﺳﻴﺎﻫﻰ ﺳﺮش ﺑـﻮد.ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﺶ را ﺑـﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﭘﺎك ﻣﻰﻛﺮد. ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺎزي ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ  روﺑﺮوﻳﻰ  ﻣﺎن ﺳﻴﺎﻫﭙﻮش ﺑﻮد.ﻧﺎزي ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻴﻦ زنﻫﺎ ﻧﺒﻮد.از ﺟﺎﻳﻰ ﺻـﺪاي ﻗﺮآن ﻣﻰآﻣﺪ. از ﭼﻬﺎر ﭘﺎﻳﻪ آﻣـﺪم ﭘﺎﻳﻴﻦ و اﻳﺴﺘﺎدم وﺳط سالن.ﻂﻣﻰﻟﺮزﻳﺪم.ﺻﺪاﮔﻔﺖ: "ﭼﻴﻪ؟ﻣﻰﺗﺮﺳﻰ؟"؟

.".ﺳﺮم را ﺗﻜﺎن دادم.ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎن وﻗﺖﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪر ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ:"ﺑﻠﻪ

ب"برو ﺑﺨﻮاب! اﮔﻪ ﺧﻮاﺑﺖ ﻧﻤﻰآد، ﺑﺮو ﭘﻴﺶ ﭘﺪر و ﺑﺎ داداﺷﺖ ﺑﺎزي کن.".ن 

دﻟﻢ ﻧﻤﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑـﺎزي ﻛﻨﻢ.رﻓﺘﻢ ﺗـﻮي ﺗﺨﺘﻢ و ﭘﺘﻮ را ﻛﺸﻴﺪم روي ﺳﺮم.م

ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ راﺑﺴﺘﻢ ﻣﺎﺷﻴﻦِ ﺳﻔﻴﺪ ﻫﻨﻮز ﺗﻮي ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻢ ﭼﺮاغ ﻣﻰزد.د

»"ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮﻧﻜﻦ ﺑﻌﺪاً! ﻛﻪ ﺑﺰرگ ﺑﺸﻰ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰﻓﻬﻤﻰ... دﻟﺖ ﻣﻰﺧﻮاد ﻧﻘﺎﺷﻰ ﻛﻨﻰ؟"«

ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم، دﻓﺘﺮ و ﻣﺪاد رﻧﮕﻰﻫﺎﻳﻢ را از ﻛﻴﻔﻢ آوردم ﺑﻴﺮون.ن

»"آﻓﺮﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب!ﺑﺸﻴﻦ ﻳﻪ ﻧﻘﺎﺷﻰ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻜﺶ.ﭼﻘﺪراﻳﻦ ﭘﻴـﺮاﻫﻦ ﺻﻮرﺗﻰات ﻗﺸﻨﮕﻪ!ﻣﺎﻣﺎن ﺧﺮﻳﺪه ﻳﺎ ﺑﺎﺑﺎ؟"«

.ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم

در ﻣﻮرد ﻣﺎﺟﺮاي اوﻟﻴﻦ روز ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ ﺑﺎ او و ﻧﻘﺎﺷﻰ "ﭘﻨﺠﺮه وﺧﻮرﺷﻴﺪ"آن روز ﺻﺒﺢ، ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﻬﺮو ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ.ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪاﺷﺖ.ﺑﻪ ﭘﺪرﻫﻢ ﻧﮕﻔﺘﻢ. اﻳﻦ راز را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﮔﻮر ﻣﻰﺑﺮدم. ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻛﻪ از ﻣﻬﺮو داﺷﺘﻢ، اﮔﺮ ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ، ﺑﺎورﻧﻤﻰﻛﺮد و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ و آن دﻣﺎغ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﻳﺶ را ﭼﻴﻦ ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﺮش را ﻃﻮري ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ اﻧﻜﺎر اﻳﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف ﺗﻜﺎن ﻣﻰداد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ آن ﻣﻮﻫﺎي ﻣﺪل ﻣﺼﺮي دورِﮔﺮدنِ ﺧﻮش ﺗﺮاﺷﺶ ﭼﺮخ ﻣﻰﺧﻮردﻧﺪ و آرام ﻧﻤﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﻣﻰﮔﻔﺖ:" ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﻣﺤﺎﻟﻪ. ﻗﺎت زدي.اون اﺗﻔﺎق ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺧﻴﺎلِ ﺗﻮ اﻓﺘﺎده، ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺔ آدﻣﺎي دﻳﮕﻪ ﻛﻪ ﻳـﻪ ﭼﻴﺰاي اﻳﻦ ﻃﻮري ﺗـﻮي زﻧﺪﮔﻰ ﺷﻮن ﭘﻴﺶ ﻣﻰآد.ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻣﻰﮔﻪ..." و ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﺎﻛﺖ ﻣﻰﺷﺪ. ﭼﻴﻦ ﻗﺸﻨﮓ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰاش را ﺑﺎزﻣﻰﻛﺮد.ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: "ﭘﺎﺷﻮ، ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﻛﻼس دﻳﺮﺷد."ﺪ

 ﻣﻬﺮو ﻓﻘﻂ اﻧﺘﻘﺎد ﻣﻰﻛﺮد.ﻧﻤﻰﮔﻔﺖ آﻳﺎ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﻴﺔ آدمﻫﺎ ﻫﺴﺖ یا نه؟ 

 ازاﻳﻦ ﺟﻮر ﺧﻴﺎﻻت ﺗﻮي ﺳﺮش دارد ﻳﺎ ﻧﻪ؟ﻫﻤﻴﺸﻪ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻮر ﺟﺎﻫﺎ ﻣﻰرﺳﻴﺪﻳﻢ، ﺻﺤﺒﺖ را ﻧﺎﺗﻤﺎم ﻣﻰﮔﺬاﺷت.ﺖ

ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻣﻬﻢ واﻗﻌﻰ ﺑﻮدن ﻳﺎ واﻗﻌﻰ ﻧﺒﻮدن آن ﻣﺎﺟﺮا ﻧﺒـﻮد، ﻣﻬﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣـﻦ از آن روزﺑﻪ ﺑﻌﺪ ازﻫﻤﺎن ﺑﭽﮕﻰ، ﺣﻀﻮر ﻳﻚ ﺣﺎﻣﻰ وﻋﺸﻖ ﻗﺸﻨﮓ را دورو ﺑﺮﺧﻮدم اﺣﺴﺎس ﻣﻰﻛﺮدم، ﺣﺘﻰ ﺗﻮيِ ﻫﻤﺎن دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن.ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻰ ﺑﻮد. او ﻣﺮاﻗﺐِ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰِ ﻣﻦ ﺑﻮد، ﺣﺘﻰ درس ﺧﻮاﻧﺪﻧﻢ، ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻫﻤﻜﻼﺳﻰﻫﺎﻳﻢ اﻓﺮاﻃﻰ ﺑﻮد.ﻛﺴﻰ ﭼﻪ ﻣﻰداﻧﺪ؟ﺷﺎﻳﺪ او ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ درآﻳﻨﺪه، ﻧﻘﺎش، ﺷﺎﻋﺮ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻳﺎ اﺳﺘﺎد داﻧﺸﮕﺎه ﺷﻮم و ﺷﺪم. اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ از ﭼﻪ وﻗﺖ اﻳﻦ اﺣﺴﺎس را ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ او داﺷﺘﻢ، ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ازﻫﻤـﺎن روزي ﻛﻪ ﺻﺒﺢ زود ش از ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺔ ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮة ﺳﺎﻟﻦ ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن آﻣﺪم ﭘﺎﻳﻴﻦ، ﻣﺪاد رﻧﮕﻰﻫﺎﻳﻢ را ﭼﻴﺪم روي ﻗﺎﻟﻰ، دﻓﺘﺮم را ﺑﺎز ﻛﺮدم، ﻛﻮﭼﺔ ﺧﻮدﻣﺎن را ﻛﺸﻴﺪم ﺑﺎ ﭼﻴﺰي روي ﺷﺎﻧﺔ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ وﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ روي آن. ﺻﺪاي ﻗﺮآن و ﮔﺮﻳﺔ ﻣﺎﻣﺎن و ﺷﻮﻫﺮِ ﻧﺎزي ﺧﺎﻧﻢ را ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻜﺸﻢ.ﻳﻚ ﭘﺮﻧﺪه ﻛﺸﻴﺪم روي آﺳﻤﺎن.او درآن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮاﻗﺒﻢ ﺑﻮد.ازﻫﻤﺎن روز، دﻳﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدم.اوﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد وﻫﻮاي ﻣﺮا داﺷﺖ، ﺣﺘﻰ ﺑﻴﺶ ﺗﺮازﭘﺪر.ر

ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﻣﻬﺮو اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﻔﻬﻤﺪ وﻟﻰ ﺣﺎﻻ ﻛـﻪ ﭘﺲ از ﺳﺎلﻫﺎ ﻛﻤـﻰ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺟﺮاي دوﺳﺘﻰ ﺧﻮدم و ﻣﻬﺮو ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ، ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻘﺼﺮ ﺧـﻮدم ﺑﻮدم و ﺑـﺎ ﻧﺸﺎن دادن ﻋﻜﺲﻫﺎي ﺧﻴﺎﻟﻰ و ﭘﻬﻠﻮاﻧﻰ او ﺑﻪ ﻣﻬﺮو ﭼﻄﻮر ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ او و ﺧﻮدم را ﺗﻐﻴﻴﺮ دادم.ﺷﺎﻳﺪ اﮔﺮ رﻣﺎﻧﺘﻴﻚ ﺑﺎزيﻫﺎي ﻣﻦ در آن ﺳﺎل،آن ﻗﺪر زﻳﺎد ﻧﺒﻮد، ﻗﻀﺎﻳﺎ ﺟﻮرِ دﻳﮕﺮي ﭘﻴﺶ ﻣﻰرﻓﺖ. آنوﻗﺖ ﻣﻦ از ﺳﺮِ ﻗﻬﺮ و ﻟﺠﺎﺟﺖ دﺳﺖ ﺑﻪ آن ﻛﺎرﻫﺎي ﻟﺠﻮﺟﺎﻧﻪ ﻧﻤﻰزدم واﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل، ﺳﺎلﻫﺎي ﻃﻮﻻﻧﻰ... وﻟﻰ اﻓﺴﻮس، اﻳﻦ را ﺧﻴﻠﻰ دﻳﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺑﻌﺪ از ﺳﺎلﻫﺎ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ وﺧﻴﻠﻰ اﺗﻔﺎقﻫﺎي دﻳﮕﺮ و ﻣﻬﺎﺟﺮﺗﻢ ازآن ﺷﻬﺮﻛﻮﻳﺮي ﺑﻪ ﺗﻬﺮان و ﺣﺘﻰ ﺑﻌﺪ ازﻫﻤﻴﻦ اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻛﻪ اﻣﺮوزﻋﺼﺮوﻗـﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ ازداﻧﺸﮕﺎه سر راﻫﻢ ﺗﻮي ﭘﺎرك ﻗﻴﻄﺮﻳﻪ اﻓﺘﺎد، ﻛﻨﺎرﺑﺎغ ﻣﻮزه اي ﻛﻪ اﻻن ﻓﺮﻫﻨﮕﺴﺮاي ﻣﻠﻞ اﺳت.ﺖ

 آن ﻫﻢ وﺳﻂ ﭘﺎرك، ﺗﻮي اﻳﻦﻋﺼﺮِ ﭘﺎﻳﻴﺰي.ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﻨﻮزاﻋﺘﻘﺎد دارم، ﻣﻬﺮو ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻴن ﻤﺎن را ﺑﻪ ﻫﻢ زد. ﺑﻌﺪ از آن ﺻﺤﺒﺖﻫﺎي ﻋﺠﻴﺐ درآن روز.آن روز ﺻﺒﺢ، روي ﻫﻤﺎن ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺑﻬﻤﻨﻴﺎرﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ. ﻧﻴﻤﻜﺘﻰ، ﻛﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﻮﺧﻰ و ﻛﻨﺎﻳﻪ اﺳﻤﺶ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ:"ﻻوﺳﻴﺖ" ﻟﻴﻠﻰ و ﻣﻬﺮو، وﮔﺎﻫﻰ ﺑـﺎ ﺷﻴﻄﻨـﺖ روي ﺗﻜـﻪ ﻛﺎﻏﺬي اﻳـﻦ ﺟﻤﻠـﻪ را ﻣﻰﻧﻮﺷﺘﻨﺪ و ﻣﻰﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﻴﻤﻜت:ﺖ

«This table is  the place  of a  great and  historical love  between  Laili  and

mahruoo.»

​

آن روز ﻫﻢ ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ روي ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻴﺎورﻳﻢ، ﻛﺎﻏﺬ را ﭘﺎره ﻛﺮدﻳﻢ و اﻧﺪاﺧﺘﻴﻢ ﺗـﻮي ﺳﻄﻞ زﺑﺎﻟﺔ ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﻴﻤﻜﺖ . اﻳﻦ ﺟﻮر وﻗﺖﻫﺎ ﻣـﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎدم و ﻣﻬﺮو را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻰﻛﺮدم ﻛﻪ ﭼﻄﻮر ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي وآراﻣﺶ ﻛﺎﻏﺬ را ﻣﻰﻛَﻨﺪ، اﻧﮕـﺎر دارد ﮔﺮد و ﺧﺎك روي ﻧﻴﻤﻜﺖ را ﭘـﺎك ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺧﺎﻛﻰ ﻧﺸﻮد ﻳﺎ ﭘﺸﻪاي را ازروي دﺳﺘﺶ ﻛﻨﺎر ﻣﻰزﻧﺪ، ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﺗﻐﻴﻴﺮي در ﺧﻄﻮط اﺻﻠﻰ ﺻﻮرﺗﺶ.ﻋﺠﺐ دﺧﺘﺮي ﺑﻮد!ﻋﺎﺷﻖ اﻳﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮدم.ﭼﻘﺪرﻏﺒﻄﻪ اﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮد اﻳﻦ دﺧﺘﺮ و ﭼﻘﺪر اﺣﺴﺎس ﻗﺪرت ﻣﻰﻛﺮدم وﻗﺘﻰ ﺑﺎ او ﺑﻮدم! ﻣﻰداﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﺑﭽﻪﻫﺎ از ﭘﺸﺖ ﭼﻨﺎرﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻰ ﻣﺪرﺳﻪ ﻳﺎ ﮔﻮﺷﻪ و ﻛﻨﺎر، آﻣﺎرﻣﺎن را دارﻧﺪ و ﻛﻨﺠﻜﺎو ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ روز ﭼﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ وﻟﻰ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﭼﻴﺰي دﺳﺘﮕﻴﺮﺷﺎن ﻧﺸد.ﺪ

ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻪ اﻣﺎ ﻣﻬﺮو زرﻧﮓ ﺗﺮ از اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺑﻮد.از راﭘﻮرت دادن ﺑﻪ ﻧﺎﻇﻢ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﻫﻢ ﻃَﺮﻓﻰ ﻧﺒﺴﺘﻨﺪ. ﺧﻴﺎﻟﻤﺎن راﺣﺖ ﺑﻮد.در ﺑﺮاﺑﺮ آرﺗﻴﺴﺖ ﺑﺎزيﻫﺎي ﻣﻬﺮو، ﻧﺎﻇﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ، ﻛﻮه ﻫﻢ ﺗﺎب ﻧﻤﻰآورد. ﻛﺎﻓﻰ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺎر، ﻳﻚ ﺑﺎرآن ﻣﻮﻫﺎي ﻣﺪل ﻣﺼﺮي دﺧﺘﺮاﻧﺔ زﻳﺘﻮﻧﻰ رﻧﮕﺶ را ﮔﺮدﺷﻰ دﻟﺒﺮاﻧﻪ ﺑﺪﻫﺪ، ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ: "ﻫﻴﭽﻰ." درﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺳﺆال: "ﭼﻰ رو اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻰﻛﻨﻴﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ؟" ﻧﺎﻇﻢ ﺑـﺎﻻ ﺑﻴﻨﺪازد و ﺑـﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎي مرموز، ﻳﻜﻰ از آن ﻧﮕﺎهﻫﺎي ﺟﺬاب ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪاش را ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺪوزد ﺗﻮي ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻃﺮف.  درﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ زدن، اﺧﻢ ﻧﺎﻇﻢ ﺑﺎز ﻣﻰﺷﺪ و ﺧﻠﻊ ﺳﻼح، راﻫﺶ را ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ و ﻣﻰرﻓﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف دﻓﺘﺮ ﻛﺎرش و ﺑﻌﺪ ازآن ﺣﺪاﻗﻞ ﺗﺎ ﻳﻚ ﻣﺎه ﺧﻴﺎل ﻤﺎن راﺣﺖ ﺑﻮد ﺗﺎ راﭘﻮرت ﺑﻌﺪی.ي

.اﻣﺎ آن روز، ﻣﻬﺮو ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺒﻮد

اﻻن ﻛـﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪام در ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻋﻮاﻃﻒ واﺣﺴﺎﺳﺎت آدمﻫـﺎ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺷﺪه، ﻣﻰﺗﻮاﻧﻢ ﻗﻀﻴﻪ را از زاوﻳﺔ دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ وﻟﻰ آن وﻗﺖﻫﺎ، ﻧﻪ.ﺣﺎﻻ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ازﻫﻤﺎن ﻫﻔﺘﺔ اول ﻳﺎ دوم دوﺳﺘﻰ ﻣﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰرا ﻣﻰﻓﻬﻤﻴﺪم.ازﭼﻰ؟ﺧﻴﻠﻰ ﺳﺎده، ازﻫﻴﺠﺎنﻫﺎي ﭘﻨﻬﺎن و آﺷﻜﺎر ﻣﻬﺮو و رﻓﺘﺎرﻫﺎي دوﮔﺎﻧﻪاش، ﺑﻪﺧﺼﻮص وﻗﺖﻫﺎﻳﻰ ﻛـﻪ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻋﻜﺲﻫـﺎي او ﺧﻴﻠـﻰ ﻳﻮاش ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﺶ ﮔﺎز ﻣﻰزد و ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﺑﻮد، ﻳﺎ اﻳﻦ اواﺧﺮ ﻛﻪ ﻏﻴﺒﺖﻫﺎﻳﺶ از ﻣﺪرﺳﻪ روز ﺑﻪ روز ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻣﻰﺷﺪ وﻫﻤـﻪ از ﻣـﻦ ﺟﻮﻳﺎي ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻮدﻧﺪ.ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻰﻓﻬﻤﻴﺪم وﻟﻰ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم.م

آن روز، آﺧﺮﻳﻦ اﻣﺘﺤﺎن ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﺳﺎل ﺑﻮد.اﻣﺘﺤﺎن رﻳﺎﺿﻴﺎت ﺟﺪﻳﺪ داﺷﺘﻴﻢ، ﺑـﺎ ﺧﺎﻧﻢ دادﮔﺮي.ﻣﻬﺮو ﺑﺎزﻫﻢ دﻳـﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد. دﻟﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﻴﺮ و ﺳﺮﻛﻪ ﻣﻰﺟﻮﺷﻴﺪ.ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﻮاﺳﻢ را ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻢ.ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻰ از ﺷﺮوع اﻣﺘﺤﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻬﺮو آﻣـﺪ.ﺧﻴﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺷﺪ.وﻗﺘﻰ دﻳﺮ ﻣﻰﻛﺮد ﭼﺸﻢ از در ﺑﺮ ﻧﻤﻰداﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ.ﮔﺎﻫﻰ ﻫﻢ اﺻﻼً ﻧﻤﻰآﻣﺪ. ﺧﺎﻧﻢ دادﮔﺮي اﺧﻢ ﻛﺮد و ﺑﺎﻏُﺮﻏُﺮ او را رﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﻰاش.ﻟﻄﻒ ﻛﺮد ﻛﻪ اﺟﺎزه داد اﻣﺘﺤﺎن ﺑﺪﻫﺪ. ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﺮﻛﺎر ﺧﺎﻧﻢ رﺳﻴﺪﻧﺪ.اﻳﻦ را از ﻧﮕﺎه و اﺷﺎراﺗﺶ ﻓﻬﻤﻴﺪم. دﻳﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺑﻰﻧﻈﻤﻰﻫﺎي ﻋﺠﻴﺐ وﻏﺮﻳﺐ ﻣﻬﺮو ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﻬﺮو ﺧﻮﻧﺴﺮد ﻧﺸﺴﺖ روي ﺻﻨﺪﻟﻰ، ورﻗﺔ اﻣﺘﺤﺎﻧﻰاش را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺷﺮوع ﻛﺮد از وﺳﻂ ﺻﻔﺤﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻰ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻰﻛﺮدم.ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﻼس ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد. دﻳﺮ ﻛﻪ ﻣﻰآﻣﺪ، ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪهﻫﺎﻳﺶ را ﭼﻨﺪ ﺧﻂ  در ﻣﻴﺎن از روي ﺟﺰوهﻫﺎي ﻣـﻦ ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ.رﻓﺘﺎرش ﺟـﻮري ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻳﻜباره ﻗﻴﺪ درس و اﻣﺘﺤﺎن را زده ﺑﺎﺷﺪ.ورﻗﻪﻫﺎ را ﻛﻪ ﺗﺤﻮﻳﻞ دادﻳﻢ، ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل، اول راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﻮﻓﺔ ﻣﺪرﺳﻪ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﺧﻮدﻣﺎن.ﻫﺮدوﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮدﻳﻢ.ﺑﺎﻻﺧﺮه، ﺳﺎل ﺗﺤﺼﻴﻠﻰ داﺷﺖ ﺗﻤﺎم ﻣﻰﺷﺪ و ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻣﻰرﺳﻴﺪ.ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻣﺎن. از ﺣﺎﻻ ﺑﺮاي ﺳﻪ ﻣﺎه ﺟﺪاﻳﻰ از ﻣﻬﺮو ﻋﺰا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺑﺎ آن ﻫﻤـﻪ درس و اﻳﻦ ادا و اﺻﻮلﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪش ﻣﺪﺗﻰ ﺑـﻮد ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻪ آﻟﺒﻮم ﺳﺮ ﻣﻰزدﻳﻢ.دﻳﮕﺮاﺷﺘﻴﺎﻗﻰ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎيﻋﻜﺲﻫﺎي او ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻰداد. ﺳﺮاﻏﺶ را ﻫﻢ ﻧﻤﻰﮔﺮﻓﺖ ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮدم ﻃﺮح ﺗﺎزه اي را ﻛﻪ ازﺻﻮرت ﻳﺎ اﻧﺪام اوﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم ﺑِﻬِﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدادم وﻟﻰ ﺑﺎ ﺑﻰ ﺗﻮﺟﻬﻰ ﻣﻰدﻳﺪ وﻟﻰ ﻣﻦ ﻃﺒﻖ ﻋﺎدت زﻧﮓ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺗﻮي ﻣﺪرﺳﻪ روي ﻫﻤﺎن ﺑﻪ ﻗﻮل ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻻوﺳﻴﺖ ﺧﻮدم و ﻣﻬﺮو ﻣﻰﻧﺸﺴﺘﻢ ﻳﺎ ﺷﺐﻫﺎ در اﺗﺎﻗﻢ آﻟﺒﻮم را ورق ﻣﻰزدم وﻟﻰ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﻛﻴﻒ ﻧﻤﻰداد.د 

عادت ﻛﺮده ﺑﻮدم درﺑﺎرة اﺣﺴﺎﺳﺎت وﻋﺸﻖ ﺧﻮدم ﺑﻪ او، ﻛﻪ روز ﺑﻪ روز ﺑﻴﺶ ﺗﺮﻣﻰﺷﺪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮو ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ اﻣﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ رﻓﺘﺎرﻫﺎﻳﺶ دﻳﻮاﻧﻪ و ﮔﻴﺠﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد، اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﻬﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻋﻤﺪاً ﺑﺨﻮاﻫﺪ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﻴﺮد.ﭘﺪر ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺧﺎﻟﻰ اﺳﺖ. ﻣﺎدر روز ﺷﻤﺎري ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮدم و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻈﺮشاﻦ این اﺳﺖ ﻛﻪ ﻻزم ﻧﺒﻮده ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻣﺪرﺳﺔ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﺮا ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ ﻛﺮﻣﺎن. ﻣﺎدر ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻟﻴﻠﻰ ﺧﻮدش درس ﺨﻮان اﺳﺖ و  ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﺮﻗﻰ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﻰﺷﻮد وﻟﻰ ﭘﺪر ﻧﻈﺮش اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺧﻮب اﺳﺖ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ آنﻫﺎ ﺳﺨﺘﻰ ﺟﺪاﻳﻰ از ﻣﺮا ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻮب درس ﺑﺨﻮاﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ در و ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ و ﻓﺎﻣﻴﻞ وآﺷﻨﺎ ﻣﺎﻳﺔ اﻓﺘﺨﺎرﺷﺎن ﺑﺸﻮم. ﻧﺎﻣﻪ را ﭼﻨﺪ روز ﻗﺒﻞ از ﺗﻤﺎم ﺷﺪن آﺧﺮﻳﻦ اﻣﺘﺤﺎﻧ ﻤﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد و اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮدش ﺑﻪ زودي ﺑﻪ ﻛﺮﻣﺎن ﻣﻰآﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺮاي ﺗﻌﻄﻴﻼت ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻣﺎن. ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻣﺎﻣﺎن و داداش را ﻫﻢ ﻣﻰآورد ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ و ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ.وﻟﻰ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﭘﺪر ﻧﺒﻮد. ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻛﺎت ﻣﻬﺮو ﺑﻮد وﻓﻜﺮ و ﺧﻴﺎﻻت ﺧﻮدم.راﺳﺘﺶ اﮔﺮ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻰ ﺑﺎل در ﻣﻰآوردم وﻟﻰ ﺣﺎﻻ ﻧﻪ.ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻰ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻳﻜﻬﻮ ﺑﺰرگ ﺷﺪه و ﺑﻪ اﺳﺘﻘﻼل رﺳﻴﺪه اﺳﺖ و ﺣﺎﻻ دﻟﺶ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮدش ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮد اﺻﻼً.دﻧﻴﺎﻳﻢ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد.اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺘﺶ را ﻣﺪﻳﻮن مهرو ﺑﻮدم.داﺷﺘﻢ از او ﻳﺎد ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻢ. واﺑﺴﺘﮕﻰاش ﺑﻪ آدمﻫﺎ در ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﻤﻜـﻦ ﺑﻮد.اﻧﮕـﺎر داﺷﺘﻢ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺷﺒﻴـﻪ او ﻣﻰﺷﺪم. ﺑﻔﻬﻤﻰ ﻧﻔﻬﻤﻰ ﺗﺎزﮔﻰﻫﺎ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ و ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪﻧﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻰﻛﺮدم و دﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ از رﻳﺨﺖ و ﻗﻴﺎﻓﺔ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻰام ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﻴﺮم. دﻳﮕﺮ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ در ﺷﻬﺮ ﺑﺰرگ ﺗﺮ و ﺷﺮاﻳﻂ ﺟﺪﻳﺪ ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮدم.دوﺳﺘﻰام ﺑﺎ ﻣﻬﺮو ﻫﻢ ﻛﻪ ﺟﺎي ﺧﻮدش را داﺷﺖ. ﺧﻼﺻﻪ آن روز، ﻛﺎﻏﺬ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﻤﺎن را ﺑﺎز ﻛﺮدﻳﻢ و ﺷﺮوع ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﮔﺎز زدن وﻟﻰ ﺳﻜﻮت ﺑﻮد ﺑﻴﻨﻤﺎن. ﭼﻴﺰي ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم  از دﻳﺮآﻣﺪﻧﺶ.اﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪم ﺟﻮاب ﻧﻤﻰداد. ﺑﺎ اﺧﻼﻗﺶ آﺷﻨﺎ ﺑﻮدم.ﻣﻰداﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ ﺧﻮدش ﺑﺨﻮاﻫﺪ و ﻻزم ﺑﺪاﻧﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ، اﮔﺮ ﻧﻪ، ﺧﻮدِ ﺧﺪا ﻫﻢ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻴﺰي از زﺑﺎﻧﺶ ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﺪ.ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ روز ﺧﻮﺑﻰ ﺑﻮد. اواﺧﺮ ﺧﺮداد ﻣﺎه ﺑﻮد و ﺑﺮگﻫﺎي ﺗَﺮ و ﺗﺎزة ﭼﻨﺎر ﺑﺎﻻي ﺳﺮﻣﺎن ﻣﻰرﻗﺼﻴﺪﻧﺪ و ﺳﺎﻳﺔ آن ﻫﺎ روي ﭼﻤﻦﻫﺎي زﻳِﺮ ﭘﺎي ﻣﺎن ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﻰﺷﺪ. ﻓﻮارة آب وﺳﻂ ﺣﻴﺎط دور ﺧﻮدش ﻣﻰﭼﺮﺧﻴﺪ و ذرهﻫﺎي ﺧﻨﻚ آب را ﻣﻰﭘﺎﺷﻴﺪ ﺑﻪ اﻃﺮاف. ﺣﺎﻻ ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ اﻣﺘﺤﺎن را داده ﺑﻮدﻳﻢ و وﻗﺘﺶ ﺑﻮد ﻧﻔﺲ راﺣﺘﻰ ﺑﻜﺸﻴﻢ، ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺟﺎن ﻣﻰداد ﺑﺮاي ﻛﻤﻰ ﺣﺮف زدن ﺑـﺎ ﻣﻬﺮو ﻳﺎ ﺷﻌﺮ ﺧﻮاﻧﺪن ﻳـﺎ ﻋﻜﺲ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮدن اﻣﺎ ﻣﻬﺮو آن ﻣﻬﺮوي ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﻧﺒﻮد. ﺗﻮي ﺧﻮدش ﺑﻮد.دﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﻢ و ﺻﺤﺒﺖ را ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ وﻟﻰ ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي. ﺗﻜﻴﻪ دادم ﺑﻪ ﻧﻴﻤﻜﺖ و ﺳﺮم را ﺗﻜﻴﻪ دادم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻰ آن، ژﺳﺖ ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪاي ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:"ﻛﺎش ﻣﻨﻢ ﺟـﺎي ﻳﻜﻰ از اون ﻗﻄﺮهﻫﺎ ﺑﻮدم."م

.ﻣﻬﺮو ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻄﻮرﻣﻰ ﭘﺎﺷﻦ ﭘﺎﻳﻴﻦ و روي ﭼﻤﻨﺎ ﻟﻢ ﻣﻰ دن

ﺟﻮاب ﻧﺪاد. زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻰ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم.اﻧﮕﺎر آﻣﺎدة ﺣﺮﻛﺘﻰ ﻏﻴﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮه ﺑﺎﺷﺪ.رﻧﮕﺶ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد. ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﺪ، ﮔﻔﺖ: "ﻟﻴﻠﻰ ﻫﻨﻮزم ﻣﻄﻤﺌﻨﻰ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﻰ اوﻧو دﻳﺪي ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻮدت؟"؟

ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم.اﻳﻦ ﭼﻪ ﺳﺆاﻟﻰ ﺑﻮد؟ ﻣﮕﺮ ﺷﻚ داﺷﺖ؟ ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻢ دﻗﻴﻘﺎً ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﻫﻢ. ﻫﻴﭻ وﻗﺖ اﻳﻦ ﻃﻮري ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ و ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ ﺳﺆال ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﻛﻤﻰ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﻛﻨﻢ وﻟﻰ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﻛﻪ ﺣﺮف او را ﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪ. ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﺮدم اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻰ اﺳﺖ ﺳﺮاﻏﻰ از او ﻧﻤﻰﮔﻴﺮد، ﺷﺎﻳﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛـﺮده ﺑﺎﺷﺪ داﺳﺘﺎن ﻣﺮا ﺑﺎ او، وﻟﻰ ﺣﺎﻻ دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻧﻘﻄﻪ ﺿﻌﻒ اﺳﺎﺳﻰ ﻣﻦ، ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ آن ﺷﻚ ﻣﻰﻛﺮدم.ﻫﻴﭻ وﻗﺖ اﻳﻦ ﻗﺪر ﻧﺎﻏﺎﻓﻞ ﺗﻮي ﺗﻠﻪ ﻧﻴﻔﺘﺎده ﺑﻮدم.ﭘﺮﺳﺶﻫﺎي زﻳﺎدي ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻫﺠﻮم آورد: ﭼﺮا ﻣﻬﺮو دﺳﺖ از ﺷﻚﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮﻧﻤﻰداﺷﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﻣﻰﺷﺪ او را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﺎﺷﻢ؟ ﺣﺘﻤﺎً دﻳﺪه ﺑﻮدم. اﮔﺮﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم ﭘﺲ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻗﺪرﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد؟ ﭘﺲ ﭼﻄﻮر ﻫﻤﺔ اﺟﺰاي ﺑﺪﻧﺶ را اﻳﻦ ﻃﻮر دﻗﻴﻖ ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺘﻢ؟ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﻣﻬﺮو ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻰدادم ﻛﻪ ﺑﻠﻪ او را دﻳﺪه ام؟

اﻻن ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ، اﮔﺮآنوﻗﺖﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازة اﻻن ﺗﺠﺮﺑﻪ داﺷﺘﻢ، ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم را از دام اﻳﻦ ﺳﺆال دﻗﻴﻖ ﻣﻬﺮو ﻧﺠﺎت دﻫﻢ و ﺑﮕﺬارم ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در اﺑﻬﺎم ﺑﻤﺎﻧﺪ اﺻﻼً.دراﺑﻬﺎم ﺑﻮدﻧﺶ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮ ﺑﻮد وﻟﻰ ﺗﺠﺮﺑﻪاش را ﻧﺪاﺷﺘﻢ.ﺳﺎدﮔﻰ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻰام در ﺑﺮاﺑﺮ ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ ﺷﻬﺮي ﻣﻬﺮو ﻛﻢ آورد.ﻫﻤﺔ اﻧﺮژي ام را ﺟﻤﻊ ﻛﺮدم در ﺻﺪاﻳﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: "ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ.ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ.ﻣﮕﻪ ﺷﻚ داري؟"؟

اي ﻛﺎش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﻚ دارم.ايﻛﺎش.ش

وﻟﻰ اوﻫﻤﺎن ﻃﻮرﻛﻪ ﺳﺮش ﭘﺎﻳﻴﻦﺑﻮد و داﺷﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻘﻄﺔ ﻧﺎﻣﺸﺨﺺ روي زﻣﻴﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﺮد، ﮔﻔﺖ: »"راﺳﺘﺶ اواﻳﻞ ﺷﻚ داﺷﺘﻢ وﻟﻰ اﻻن ﻧه."ﻪ

ﭼﻴﺰي ﺗﻮي  دﻟﻢﻟﺮزﻳﺪ."ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﻴﻪ؟ اﻻن ﭼﺮا ﻧﻪ؟"؟

ﺑﺎ آراﻣﺶ، زﻳﭗ ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻰاش را ﺑﺎزﻛﺮد.ﻛﺘﺎﺑﻰ را ﺑﻴﺮون ﻛﺸید ﻋﻜﺴﻰ را از ﻻي آن در آورد و گفت:ﺪ ،

ﺑ"به ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ؟ آن ﻗﺪر ﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﭘﻴﺪاش ﻛﺮدم.ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻰﮔﺸﺘﻢ.ﭼﺎره اي ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ لیلی!"ﻰ

ﻋﻜﺲ را ﮔﺮﻓﺘﻢ.ﺧﻮدش ﺑﻮد. ﻳﻚﻋﻜﺲ دو ﻧﻔﺮه؟ او ﺑﺎ ﻣﻬﺮو؟ ﺗﻮيِ ﺑﺎغ ﻣﻠﻰ؟

ﻧﻪ، ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺪاﺷت.ﺖ

...ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻢ ﺳﻴﺎﻫﻰ رﻓﺖ

اﻳﻦ ﻛﻪ ﭘﺪر ﭼﻄﻮر ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻛﺮﻣﺎن رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ او ﺧﺒﺮ داده ﺑﻮد و وﺿﻌﻴﺖ ﺑﻴﻬﻮﺷﻰ و ﺑﻴﻤﺎري ام و ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎي ﭘﺲ از آن را، ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺟﺴﺘﻪ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ از اﻳﻦ و آن ﺷﻨﻴﺪم.دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻰ از ﻣﻬﺮو ﺧﺒﺮي ﻧﺪاﺷﺖ. ﺷﻨﻴﺪﻧﺶ ﻫﻢ ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد. آﻧﭽﻪ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد، اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﻴﺪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ آن روز ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و ﻣﻬﺮو ﭼﻪ ﮔﺬﺷﺖ.آنوﻗﺖﻫﺎ از ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻬﺮو ﺑﻪ ﻗﺪري ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻛﺎرِ ﺑﺪ دﻳﮕﺮ او را درك ﻛﻨﻢ وﻟﻰ ﺣﺎﻻ ﻓﻜﺮﻣﻰ ﻛﻨﻢ ﻣﻬﺮو ﻛﺎرﻋﺎﻗﻼﻧﻪاي ﻛﺮده ﺑﻮد در ﺑﺮدن آﻟﺒﻮم ﻋﻜﺲﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﻮدش. آن آﻟﺒﻮم و ﻋﻜﺲﻫﺎﻳﺶ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ درد ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺧﻮرد. اواﺧﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن آن ﺳﺎل، ﺑﻌﺪ از ﻧﻘﺎﻫﺖ، ﺷﻌﺮﻫﺎي ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪام را ﺑﺮاي او، دور از  ﭼﺸﻢ ﻫﻤﻪ رﻳﺨﺘﻢ ﺗﻮي ﻳﻚ ﻛﻴﺴﺔ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻰ و آن را در ﮔﻮﺷﻪاي از ﺑﺎﻏﭽﺔ زﻳﺮِ درﺧﺖ ﺗﻮت ﭼﺎل ﻛﺮدم، ﺑﺪون اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺑﻴﻨﺪازم .او دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﺧﻄﻮط  ﻣﺒﻬﻤﻰ از ﻃﺮح ﭼﻬﺮه و اﻧﺪام او درذﻫﻨﻢ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از آن، ﺗﺎ ﺳﺎلﻫﺎ ﺳﻌﻰﻛﺮدم درﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﻧﻘﺎﺷﻰﻫﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻧﻴﺎید.ﻳ

ﺑﺎ ﻋﻠﻰ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم.ﺑﺎ ﺧﻮد واﻗﻌﻰاش، ﻧﻪ ﻋﻜﺲﻫﺎﻳﺶ.ﻋﻠﻰ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از وﻳﮋﮔﻰﻫﺎي او را ﻧﺪاﺷﺖ. ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻦ وﻳﮋﮔﻰﻫﺎي او ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑـﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎي ازدواﺟﺶ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺪﻫﻢ، ﺟـﻮري ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻟﺞ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻢ.وﻟﻰ زﻧﺪﮔﻰﻣﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻧﺮﺳﻴﺪ. هردو، ﺳﺎل اول داﻧﺸﻜﺪه ﺑﻮدﻳﻢ، داﻧﺸﻜﺪة ﻫﻨﺮ و ﻣﻌﻤﺎري. ﺣﺎﻻ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ اﮔﺮآن اﺗﻔﺎق ﻧﻤﻰاﻓﺘﺎد ﻳﺎ اﺗﻔﺎقﻫﺎي ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﭘﺲ از آن، ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻰ ﺳﺎلﻫﺎي ﺳﺎل ﻣﺜﻞ ﺑﻘﻴﺔ زوجﻫﺎ در ﻛﻨﺎرﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ وﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ و ﻧﻮه و ﻧﺘﻴﺠﻪﻫﺎي ﻣﺎن ﺧﺎﻧﻮادة ﺑﺰرﮔﻰ ﺑﺮاي ﺧﻮدﻣﺎن راه ﺑﻴﻨﺪازﻳﻢ، وﻟﻰ ﻧﺸﺪ.ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ دﻟﻴﻠﺶ ﻓﻘﻂ آن ﭘﻴﺸﺎﻣﺪ ﻧﺒﻮد اﻣﺎﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ دﻟﻴﻞ ﺗﺄﺛﻴﺮﮔﺬاري ﺑﺎﺷﺪ. ﺷﺎﻳﺪ  ﺗﻘﺪﻳﺮاﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ دوﺑﺎره ﭘﻴﺪا ﺷﺪن ﺳﺮ و ﻛﻠﺔ او در ذﻫﻦ و زﻧﺪﮔﻰام، ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻋﻮض ﻛﻨﺪ، آن ﻫﻢ درﺳﺖ روزﻋﺮوﺳﻰ ﻣﻦ وﻋﻠﻰ.آن روز ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻮي آراﻳﺸﮕﺎه ﺑﻬﺎران، در ﻟﺒﺎس ﻋﺮوﺳﻰ.ﺧﻴﻠﻰ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮدم. دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم را درآﻳﻨﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻢ. آراﻳﺸﻢ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ، ﻣﺪﻳﺮ آراﻳﺸﮕﺎه ﻣﺮا ﻧﺸﺎﻧﺪ روي ﺻﻨﺪﻟﻰ ﻋﺮوس ﺗﺎ ﻗﺒﻞ ازاﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺑﻴﺎﻳﺪ دﻧﺒﺎﻟﻢ، ﭼﻨـﺪ ﺗﺎ ﻋﻜﺲ ازﻣـﻦ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﺑﺮاي آﻟﺒﻮم ﻋﻜﺲﻫﺎي ﻋﺮوس آراﻳﺸﮕﺎه. ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻋﺮوس زﻳﺒﺎﻳﻰ ﺷﺪه ام. ﻋﻜﺎس داﻣﻨﻢ را ﭘﺨﺶﻛﺮد دور ﺻﻨﺪﻟﻰ و ﭼﻴﻦﻫﺎي آنرا ﻳﻜﻰ ﻳﻜﻰ ﺻﺎف ﻛﺮد و ژﺳﺖﻫﺎﻳﻰ را ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻠﻮيِ دورﺑﻴﻦ ﻣﻰ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﻳﺎدم داد. ﻛﺎرش ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ رﻓﺖ دورﺑﻴﻨﺶ را ﺑﻴﺎورد و ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻛﻨﺪ.ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم.ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻢ را ﺑﺴﺘﻢ.ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪاﻳﺶ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ.ﻫﻤﺎن ﺻﺪا ﺑﻮد از ﺟﺎﻳﻰ ﺧﻴﻠﻰ ﻧﺰدﻳﻚ. ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎن وﻗﺖﻫﺎ ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﻣﺮداﻧﻪ و ﻣﻬﺮﺑﺎن:"ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﻰ ﻟﻴﻠﻰ ﺟﻮن.ﻣﺒﺎرکه."ﻛ

ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺟﻮري اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر در ﻟﺤﻦ و ﻧﻮع ﮔﻔﺘﺎرش رﻧﺠﺸﻰ ﺑﺎﺷﺪ.ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﭼﻄﻮر ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺟﺎزه داده ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از آن ﻫﻤﻪ ﺳﺎل دوﺑﺎره ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺳﺮاﻏﻢ؟ ﺑﻌﺪ از آن ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺟﺮا؟آن ﻫﻢ اﻻن ﻛﻪ دارم ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ؟ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ او.دﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻢ را ﺑﺎز ﻛﻨﻢ وﻟﻰ ﻗﺎدر ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﺒﻮدم. ﻃﺮح ﺻﻮرت و اﻧﺪاﻣﺶ درﻫﻴﺌﺖ ﻳﻜﻰ از ﻣﺤﺒﻮب ﺗﺮﻳﻦ ﻋﻜﺲﻫﺎﻳﺶ، ﻳﻌﻨـﻰ ﻫﻤﺎن ﻋﻜﺴﺶ در ﻣﻴـﺪان ﺑﺮﻧﻴﻨﻰ رم، ﻛﻪ ﻣﻦ و ﻣﻬﺮو دﻳﻮاﻧﻪاش ﺑﻮدﻳﻢ، ﺟﻠـﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد.ﻫﻤـﺎن ﻋﻜﺴﺶ ﺑﺎ ﻗﺎﻣﺖ اﺳﻄﻮرهاي ﺑﻠﻨﺪ و ﻛﺸﻴﺪه، ﻋﻀﻼت ﻗﻮي و درﻫﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪه و ﻧﮕﺎﻫﻰ دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻓتنی.ﻰ 

همان‌ طور ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ درﻣﺠﺴﻤﻪاي ﺷﺒﻴﻪ او در رم دﻳﺪم: ﻋﺒﻮر ﻛﻨﻨﺪه از وراي ﻫﻤﺔ ﻧﮕﺎهﻫﺎ و اﻓﻖﻫا.ﺎ

 ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪي ﻋﺰﻳﺰم!ﺣﺘﻰ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮ و خانم‌ تر از اون روز."ز"«

 دﻟﻢ ﻟﺮزﻳﺪ.ﭘﺲ ﻫﻨﻮز آن روز را ﻳﺎدش ﺑﻮد؟ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻢ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد؟ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻫﻤه رﻧﺠﺶ و ﻧﻔﺮﺗﻢ از او ﻣﺜـﻞ ﻣﻬﻰ ﻛﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺮ آن ﺑﺘﺎﺑﺪ ﻣﺤﻮﺷﺪ و از ﻣﻴﺎن رفت.ﺔ

 اﻧﮕﺎرﭘﺮﺳﻴﺪم: "ﻛﺪام روز؟"؟

ﺟﻮاﺑﺶ را ﻣﻰداﻧﺴﺘﻢ وﻟﻰ ﺳﻜﻮت ﻛﺮدم، دﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ او ﺑﮕﻮﻳﺪ. "ﻧﮕﻮ ﻳﺎدت رﻓﺘـﻪ. ﻫﻤﻮن روز ﻧﻘﺎﺷﻰ.روز !ِﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺻﻮرﺗﻰ و ﭘﻨﺠـﺮه و ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﭘﺮﻧﺪه و ﻣﻦ و ﺗﻮ.اﻧﮕﺎرﻫﻤﻴﻦ دﻳﺮوز ﺑﻮد.ﭼﻪ زود ﺑﺰرگ ﺷﺪی."ي

" آ"آره ﻫﻤﻴﻦﻃﻮره.ﻣﮕﻪ ﻣﻰﺷﻪ ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﻳﺎدم اﻓﺘﺎدي

ا"اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻰﻛﻨﻰ.ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮدم.ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮدم.ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ."ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻢ را ﺑﺎز ﻛﺮدم.ﻋﻜﺎس دورﺑﻴﻦ را آﻣﺎده ﻛﺮده ﺑﻮد.آﻣﺪ ﻃﺮﻓﻢ و ﺳﺮ مرا ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﺑـﻪ راﺳﺖ و ﺑﻪ ﭼﭗ.ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺖ. و ﺣﺎﻻ او، اﻧﮕﺎر ﺑﺎ آﻣﺪن ﻋﻜﺎس ﻣﺜـﻞ ﺳﺎﻳﻪاي ﺧﻮدش را ﻛﺸﻴـﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻨـﺎر و در ﮔﻮﺷﻪاي اﻳﺴﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ.ﻳﻘﻴﻦ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ و ﻣﺮا ﻣﻰﭘﺎﻳﺪ. ﻧﻤﻰ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮود.دﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﻢ ﻛﻨﺪ. دﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ اﻳﻦ ﻗﺪر ﺑﻪ ﻧﻈﺮش زﻳﺒﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﺑﺮاي ﻳﻚ روزﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺪه، زﻳﺒﺎﻳﻰ ﻣﻬﺮو را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﺪ.ﻫﺮﻛﺎري ﻛﻪ ﻋﻜﺎس ﮔﻔﺖ، ﻛﺮدم. ﮔﺮدﻧﻢ را ﺻﺎف ﻛﺮدم و ﺳﺮم را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم روي ﺷﺎﻧﺔ ﭼﭙﻢ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم.ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻟﻮﻧﺪ وﻋﺸﻮه ﮔﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﻋﻜﺎس ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻰزد.از ﻧﺘﻴﺠﺔ ﻛﺎر راﺿﻰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﻴﺪ.ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺖ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻫﻢ .ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و اﻳﺴﺘﺎدم. ﭼﻴﻦﻫﺎي داﻣﻨﻢ ﺻﺎف ﺷﺪ. دﻟﺒﺮاﻧﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم، ﺑﺎ ﺳﺮﻛﺞ ﻛﺮده روي ﺷﺎﻧﻪ، ﻣﺜﻞ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪﻫﺎي زﻳﺒﺎ درﻋﻜﺲﻫﺎي ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻰ ﻓﻴﻠﻢﻫﺎ، درﺳﺖ ﺷﺒﻴـﻪ ژﺳﺖﻫﺎي ﺑﻰﻧﻈﻴﺮ ﻣﻬـﺮو.ﻋﻜﺎس ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺖ، ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻫﻢ.ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم. ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﺮدم ﻛﻪ در ﺗﻤﺎم آن ﻣﺪت او دارد ﺑﻪ ﻣﻦ اﺷﺎره ﻣﻰﻛﻨﺪ و زﻳﺒﺎﻳﻰام را ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ.ﻋﺠﻴﺐ ﺑـﻮد. ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻏﻴﺮت ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪاش را از دﺳـﺖ داده ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻣﺮا درﻋﻴﻦِ زﻳﺒﺎﻳﻰ آن روزم ﻣﻰ ﺳﭙﺮد ﺑﻪ دﺳﺖ رﻗﻴﺐ.ﻻﺑﺪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻦ او را ﺳﭙﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻬﺮو.اﮔﺮﻋﺎﺷﻘﻢ ﻧﺒﻮد ﭘﺲ ﺑﺮاي ﭼﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد؟ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ، ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه.اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم آﻣﺪ واﻳﺴﺘﺎد ﻛﻨﺎرم. دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺷﺎﻧﻪام.ﮔﺮم و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑـﻮد دﺳﺘﺶ.ﻣﻰﻟﺮزﻳﺪم.از ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺻـﺪاي  ﻣﻮزﻳﻚ و ﺑﻮق ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻋﺮوس ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻰرﺳﻴﺪ.آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ دﻧﺒﺎﻟﻢ.ﺳﺎﻛﺖ ﮔﻮش ﻣﻰدادﻳﻢ ﺑﻪ ﺻﺪاﻫﺎ، ﺟـﻮري ﻛﻪ اﻧﮕﺎرآﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪارﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ. وﻗـﺖ رﻓﺘﻦﺑـﻮد.دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ وﻟﻰ ﺣـﺎﻻ دﻳﮕﺮﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮاو ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮ زﻧﺪﮔﻰام ﺳﺎﻳﻪ ﺧﻮاﻫﺪ اﻓﻜﻨد.ﺪ

زﻧﮓ را زدﻧﺪ.ﻣﺪﻳﺮ آراﻳﺸﮕﺎه ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺷﺎره ﻛﺮد و ﭼﺸﻤﻚ زد. رﻓﺘﻢ ﻃﺮف در. ﻋﻠﻰ، دﺳﺘﻪ ﮔﻞ در دﺳﺖ، ﭘﺸﺖ دراﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد.ﮔﻞﻫﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻗﺒﻞ از آن ﻛﻪ از آﺳﺘﺎﻧﺔ در رد ﺷﻮم، ﺳﺮم را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم ﺗﺎ دوﺑﺎره او را ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﮔﻮﺷﺔ ﺳﺎﻟﻦ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و رﻓﺘﻦ ﻣﺮا ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻰﻛﺮد، ﺑﺒﻴﻨﻢ، ﺑﻰ آن ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻢ آﻳـﺎ دﻳﮕﺮﻫﺮﮔﺰ دﻳﺪاري ﻣﻴﺴﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑـﻮد ﻳﺎ ﻧﻪ، ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻢ از آن ﭘﺲ ﺣﻀﻮرش ﺣﺘﻰ در ﺧﻴﺎل ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮت ﻗﻠﺐ ﺧﻮاﻫﺪ داد.ﻋﻠﻰ ﺑﺎزوﻳﻢ را ﮔﺮﻓﺖ.ﭘﺎي ﻣﺎن را ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن، ﻧﻘﻞ و ﺳﻜﻪﻫﺎ را ﭘﺎﺷﻴﺪﻧﺪ رويِ ﺳﺮِﻣﺎن.ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدﻧﺪ.ﻋﻠﻰ دﺳﺘﺶ را اﻧﺪاﺧﺖ دور ﻛَﻤﺮِ ﻣﻦ و در ﺗﻤﺎمﻋﻜﺲ ﻫﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدﻳم.ﻢ

اﻳﻦ ﻛﻪ در ﻓﺎﺻﻠﺔ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻃﻮﻻﻧﻰ ﮔﺮﻓﺘﺎري ﻋﻠﻰ در زﻧﺪان و در ﺟﺮﻳﺎن وﻗﺎﻳﻊ ﺳﻴﺎﺳﻰ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﭘﺲ از ﺳﺎلﻫﺎي دﻫﺔ ﺷﺼﺖ و دﻏﺪﻏﻪﻫﺎي ﺷﺒﺎﻧﻪ روزي ﻣـﻦ، ﭼﻄﻮر او دﻳﮕﺮ ﺑـﻪ ﺳﺮاﻏﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ و رد ﺣﻀـﻮرش ﻧﻴﺰ در زﻧﺪﮔﻰام کمرنگ شد، بماند.د

 وﻟﻰ ﻧﻤﻰداﻧﻢ ﭼﺮا اﻻن دﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ او ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ و ﻣﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺑﻌﻀﻰ ﻫﺎ در ﻛﻮرة ﺣﻮادث آﺑﺪﻳﺪه ﺷﻮم، وﻟﻰ ﻫﻤﭽﻨﺎن از دور ﻣﺮاﻗﺐ ﻣﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘـﻢ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻢ .ﭼـﺮا ﻛـﻪ در ﻫﻤﺔ ﺳﺎلﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺮاي اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ و زﻧﺪﮔﻰ در ﺗﻬﺮان ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪم دﻳﮕر اﻣﻴﺪم را ﺑﻪ دﻳﺪار او ﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﻳﺎدآوري ﻃﺮح ﭼﻬﺮه اش در رؤﻳﺎ ﻧﻴﺰ از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم.ﺑـﻪ ﺧﻮدم ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: "ﮔﺬﺷﺖ آنوﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺗـﺎ ﭘﻠﻚﻫﺎﻳﺖ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻰزدي، او ﻣﺜـﻞ ﺳﻴﻤﺮغ اﻓﺴﺎﻧﻪاي ﻛـﻪ ﭘَرش را آﺗﺶ زده  ﺑﺎﺷﻨﺪ، در ﺧﻴﺎﻟﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰﺷﺪ و ﺑﻪ اداﻣﺔ زﻧﺪﮔﻰ ﺗﺸﻮﻳﻘﺖ ﻣﻰﻛﺮد؟راﺳﺘﺶ اﻳﻦ اواﺧﺮ ﻛﻢﻛﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻰرﺳﻴﺪم ﺷﺎﻳﺪ ﻛـﻞ داﺳﺘﺎن ﻣﻦ و او ﻳـﺎ ﺑﻪ زﻋﻢ ﻣﻦ، ﻗﺼﺔ ﻋﺸﻘﻤﺎن، رؤﻳﺎﻳﻰ ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﺗﻠﺦ ﺑﻮده ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ دورة ﻛﻮدﻛﻰ و ﺟﻮاﻧﻰ ﻣﻦ و ﺷﺎﻳﺪ آن دﻳﺪارﻫﺎ ﻫﻤﻪ در ﺧﻴﺎل ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮده و اﻣﻴﺪوار ﺑﻮدن ﺑﻪ ﺗﻜﺮارش ﺑﻴﻬﻮده اﺳﺖ. اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ از ﻧﻮع دﻳﮕﺮي رﻗﻢ ﺧﻮرد، ﺟﻮري ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﻣﻦ و او ﺑﺎزي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﻴﻠﻰ ﺗﺼﺎدﻓﻰ، اﺗﻔﺎﻗﻰ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ دوﺑﺎره او ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻣﺸﻐﻠﺔ ذﻫﻨﻰ ﻣﻦ. آن روز ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺔ روزﻫﺎي ﺷﻨﺒﻪ در راه ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ از داﻧﺸﮕﺎه، از ﻛﻨﺎر ﭘﺎرك ﻗﻴﻄﺮﻳﻪ رد ﻣﻰﺷﺪم. ﻫﻮا ﺟﺎن ﻣﻰداد ﺑﺮاي ﻗﺪم زدن.ﺑﺎران ﻋﺼﺮ ﮔﺎﻫﻰ،فضا را ﺷﺎد و دﻟﭙﺬﻳﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد.از دود و دم ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد. ﻳﻜ ﺪﻓﻌﻪ ﺑﻪ ﺳﺮم زد ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺑﺎ ﻣﻘﻨﻌﻪ وﺷﺎل وﻣﺎﻧﺘﻮ اداري راﻫﻢ را ﻛﺞ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺎغ ﻣﻮزة وﺳﻂ ﭘﺎرك ﺑﺮ ﺧﻼف. اﻧﺘﻈﺎر ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﻮر وﻗﺖﻫﺎ ﺑﻌﺪ از ﺑﺎران، ﻣﺮدم ﺳﺮﻳﻊ از ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﻣﻰزﻧﻨﺪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮاي ﻫﻮا ﺧﻮري، آن روز، ﭘﺎرك ﺷﻠﻮغ ﻧﺒﻮد. ﻓﻘﻂ ﺣﻮاﻟﻰ ﻋﻤﺎرت ﻗﺪﻳﻤﻰ اﺻﻠﻰ ﺑﺎغ، ﻛﺎر آﻣﻮزان ﻛﻼسﻫﺎي ﻫﻨﺮي ﺑﺎغ ﻣﻮزه دور ﻣﻴﺰﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﺎي ﻣﻰﺧﻮردﻧﺪ و ﺳﺮ و ﺻﺪا راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻟﻴﻮان ﻳﻚ ﺑﺎر ﻣﺼﺮف ﭼﺎي را از ﻓﺮوﺷﻨﺪة ﭼﺎﻳﺨﺎﻧﻪ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﭘـﻮل را ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﭘﻴﺸﺨـﺎن و دو ﺣﺒﻪ ﻗﻨﺪ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻃـﺮف ﻧﻴﻤﻜﺘﻰ ﺧﺎﻟﻰ، ﺟﺎﻳﻰ  دوراز ﻋﻤـﺎرت اﺻﻠﻰ. ﻧﻴﻤﻜﺖ ﺧﻴﺲ ﺑﻮد، روزﻧﺎﻣﻪاي را ﻛﻪ ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدم ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻧﻴﻤﻜﺖ و ﻧﺸﺴﺘﻢ روي آن، ﻟﻴﻮان را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻨﺎر دﺳﺘﻢ و ﭘﺎﻳﻢ را اﻧﺪاﺧﺘﻢ روي ﭘﺎ و ﺷﺪم ﻣﺤﻮ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﻫﻮا و ﻋﻄﺮ ﺑﺮگﻫﺎي ﺧﻴﺲ ﺑﺎران ﺧﻮرده.ﻣﺤﺸﺮ ﺑﻮد.ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ وﻗﺖ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻛﻤﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪن.ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دﻟﭽﺴﺐ ﺑﻮد: ﭘﺎﻳﻴﺰ، ﭼﻨﺎرﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻰ، ﺷﻤﺸﺎدﻫﺎي ﺑﺎران ﺧﻮرده و آﺑـﻰ آﺳﻤﺎن . از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮي ﭘـﺎرك، ﻳﻜـﻰ از ﺗﺮاﻧﻪﻫﺎي ﻣﺤﻠﻰ ﻋﺎﺷﻮرﭘﻮر ﭘﺨﺶ ﻣﻰﺷﺪ و ﺟﻮرﻋﺠﻴﺒﻰ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﻰﺷﺪ ﺑﺎ ﺣﺎل وﻫﻮاي آن ﻟﺤﻈﻪ. ﺗﺮاﻧﻪاي ﺑﺎ زﺑﺎن ﻣﺤﻠﻰ ﮔﻴﻼﻧﻰ از زﺑﺎن ﻳﻚ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮاي ﻣﻌﺸﻮﻗﻪاش، ﻛﻪ دﺳﺖ ﺑﺮﻗﻀا هم ﻨﺎم ﻣﻦ ﺑﻮد:اي ﻟﻴﻠﻰ... ﺟﺎن ﻟﻴﻠﻰ... ﻣﻰ ﺟﺎﻧﺎن ﻟﻴﻠﻰ ﺗﻮ رو ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم از دل و از ﺟﺎن ﻟﻴﻠﻰ ..."ﻟ 

ﺗﺮاﻧﻪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ، ورﻗﻪﻫﺎي اﻣﺘﺤﺎن ﻧﻴﻢ ﺗﺮم داﻧﺸﺠﻮﻳﺎﻧﻢ را ﻛﻪ ﻫﻨﻮز در ﻛﺎور ﻧﺎﻳﻠﻮﻧﻰ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﻮد، ﻟﻮﻟﻪ ﻛﺮدم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي ﻛﻴﻔﻢ و ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺷﻌﺮ آﻧﺎ آﺧﻤﺎﺗﻮوا، ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻌﺎﺻﺮ روﺳﻰ، را ﻛﻪ ﺳﺮ راﻫﻢ از ﻳﻜـﻰ از ﻛﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﻰ ﻫﺎي ﺟﻠﻮي داﻧﺸﮕﺎه ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدم، ﺑﺎز ﻛﺮدم و ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﻳﻜﻰ از اﺷﻌﺎرآن را زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮدن: »"ﺧﺎﻃﺮه اي در دروﻧﻢ اﺳﺖ، ﭼﻮن ﺳﻨﮕﻰ ﺳﻔﻴﺪ درون ﭼﺎﻫﻰ، ﺳﺮ ﺳﺘﻴﺰ ﺑﺎ آن ﻧﺪارم، ﺗﻮاﻧﺶ را ﻧﻴز..."ﺰ

ﻛﻼﻏﻰ از ﺑﺎﻻي ﺳﺮم رد ﺷﺪ.ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪ دﻧﺒﺎل آن. ﻛﻼغ رﻓﺖ روي ﻳﻜـﻰ از ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺑﻠﻨـﺪ و ﺑﺎرﻳﻚ ﭼﻨﺎر روﺑﺮوي ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ.ﭼﻨﺪ ﺑﺮگ ﻧﺎرﻧﺠﻰ ﭼﺮخ ﺧﻮردﻧﺪ ﺗﻮي ﻫﻮا و اﻓﺘﺎدﻧﺪ روي زﻣﻴﻦ. ﺣﺎﻻ ﻫﻮا ﻛﻤﻰ ﺳﺮد ﺷـﺪه ﺑﻮد، ﺷﺎﻟﻰ را ﻛﻪ در ﻳﻜﻰ از ﺳﻔﺮﻫﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﻨﺪ ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮدم، از ﻛﻴﻔﻢ در آوردم و ﭘﻴﭽﻴﺪم دور ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻳﻢ. ﻛﻼغ روي ﻫﻤﺎن ﺷﺎﺧﻪ ﻛﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد. دﺳﺖﻫﺎﻳﻢ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮدم زﻳﺮ ﺑﻐﻠﻢ و ﺧﻴﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ وﺿﻌﻴﺖ ﻛﻼغ و ﻟﺮزش ﻣﻼﻳﻢ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ.ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺣﻀﻮر ﻛﺴﻰ را در ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﺧﻮدم اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم: "ﭼﻪﺷﻌﺮزﻳﺒﺎﻳﻰ!اﺟﺎزه ﻫﺴﺖ ﺑﺸﻴﻨﻢ اﻳﻦ ﺟﺎ؟"؟

ﭼﻘﺪراﻳﻦ ﺻﺪا آﺷﻨﺎ ﺑﻮد!ﺑﻰ اراده ﺧﻮدم را ﻛﺸﻴﺪم ﮔﻮﺷﺔ ﻧﻴﻤﻜﺖ، ﺟﻮري ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﺴﺦ آن ﺻﺪا ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ.ﻛﻴﻔﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي زاﻧﻮﻳﻢ.ﺧﻮدش ﺑﻮد. ﻧﺸﺴﺖ ﮔﻮﺷﺔ ﺧﺎﻟﻰ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﺣﺎﻻ ﻟﻴﻮان ﻧﻴﻤﻪ ﺧﺎﻟﻰ ﭼﺎي و ﻳﻜﻰ از ﺣﺒﻪﻫﺎي ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪة ﻗﻨﺪ ﺑﻴﻨﻤﺎن ﺑﻮد.اﻧﮕﺎر ﺟﺎدو ﺷﺪه ﺑﻮدم، ازﮔﻮﺷﺔ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم.دﻟﻢ ﻟﺮزﻳﺪ. اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻤﻰﻛﺮدم، ﺧﻮدش ﺑﻮد ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺧﻄﻮط ﭼﻬﺮه و ﻃﺮح ﻛﻠﻰ اﻧﺪام، اﻣﺎ ﻛﻤﻰ زﻣﻴﻨﻰ ﺗﺮ، ﻣلموس ترو ﺟﺎ اﻓﺘﺎده ﺗﺮ.ﭼﻄﻮر ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد؟ﺟﻮري راﺣﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ وﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻴﻢ.ﺑﻰ ﺗﻜﻠﻒ و ﺻﻤﻴﻤﻰ ﺳﺮ ﺻﺤﺒﺖ را ﺑﺎز ﻛﺮد. ﻧﺎم ﺷﺎﻋﺮ را ﻛﻪ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ، ﺑﻰ اﺧﺘﻴﺎر ﻛﺘﺎب  را ﺑـﻪ ﺳﻮﻳﺶ دراز ﻛﺮدم.ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ و ﺑﻰ واﺳﻄﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم.ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد. ﺣﺎﻻ ﻧﻪ ﺟﺎدو ﺑﻮد و ﻧﻪ ﺑﺨﺎر ﻣﺤﻮ ﺷﻮﻧﺪه. ﻳﻚ ﻣﺮد ﺑﻮد،ﻳﻚ آدم واﻗﻌﻰ ﻛـﻪ ﻛﺘﺎب را از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ، ﺳﺮﺗﺎ ﭘﺎﻳﻢ را وراﻧﺪاز ﻛﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد، ﺑﺎ ﺗﺤﺴﻴﻨﻰ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻰ در ﻧﮕﺎﻫﺶ.ﺑﻪ ﭼﻨﺎر ﻗﺪﻳﻤﻰ روﺑﺮو ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم. ﻛﻼغ رﻓﺘـﻪ ﺑﻮد و ﻟـﺮزش ﺷﺎﺧﺔ ﭼﻨـﺎر، آرام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.آن ﻃﺮفﺗﺮ، ﻛﺎر آﻣﻮزان ﻛﻼس ﻫﺎي ﻫﻨﺮي ﻓﺮﻫﻨﮕﺴﺮا ﻳﻜﻰ ﻳﻜﻰ از ﻛﻼسﻫﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﻰآﻣﺪﻧﺪ. ﺣﺎﻻ ﺻﺪاي ﻋﺎﺷﻮرﭘﻮر در ﺑﻠﻨﺪﮔﻮي ﭘﺎرك اوج ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد: "درﻳﺎ ﻃﻮﻓﺎ نداره... ﺑﺎد وﺑﺎران داره... ﻣﻰ ﺟﺎن ﺟﺎﻧﺎن ﻟﻴﻠﻰ... اي ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﻳﺎر ﻟﻴﻠﻰ...ﻣﻰ ﺟﺎن ﺟﺎﻧﺎن ﻟﻴلی..."ﻰ

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​